Σε περιόδους πολιτικής αναστάτωσης κάποιοι αναζητούν λύσεις· άλλοι απλώς ευκαιρίες. Ο Αλέξης Τσίπρας, χρόνια μετά τα Capital Controls και το κλείσιμο των τραπεζών που ταλαιπώρησε βαθιά την ελληνική κοινωνία, επανέρχεται στο προσκήνιο με ύφος διεκδικητικό, σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Τότε, το καλοκαίρι του 2015, με την οικονομία να ασφυκτιά και τις επιχειρήσεις να παλεύουν για επιβίωση, η κυβέρνησή του επέλεξε τη ρήξη. Οδήγησε τη χώρα ένα βήμα πριν την έξοδο από την ευρωζώνη, βυθίζοντας την εμπιστοσύνη των πολιτών και επενδυτών. Σήμερα, επιστρέφει με δηλώσεις και προτάσεις, πατώντας πάνω σε κάθε ένδειξη πολιτικής ή κοινωνικής δυσκολίας.
Τα νταούλια έπαιζαν go back madam Μέρκελ, και οι διεθνείς αγορές χόρευαν, όσο για την ελληνική, χόρευε το χορό του Ισαϊα με την χρεοκοπία και με την απόλυτη καταστροφή.
Το παλιό ρητό, «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται», αποδίδεται πλήρως στον πολιτικό του ρόλο: εμφανίζεται όταν η αβεβαιότητα θεριεύει, όχι για να συνεισφέρει, αλλά για να εκμεταλλευτεί. Και το πιο οξύμωρο; Ζητά και τα ρέστα. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ τα capital controls, η αγωνία των πολιτών, ή οι ουρές στα ΑΤΜ.
Η Ιστορία, όμως, έχει μνήμη. Και η κοινωνία έχει κρίση. Οι ευθύνες δεν ξεχνιούνται – ούτε μετατρέπονται σε πολιτικό άλλοθι για νέες περιπέτειες.
