Ο Αλέξης Τσίπρας, ο ηγέτης που κάποτε ταξίδεψε στα πέρατα του κόσμου για να παρευρεθεί στην κηδεία του Ουγκο Τσάβες και εκφώνησε επικήδειο στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο στην Αβάνα αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να φορέσει κάτι πιο ταγιαρισμένο από την παλιά του ιδεολογία.
Άφησε πίσω του τις πλατείες, τις καταλήψεις και τις εξεγέρσεις και μπήκε θριαμβευτικά στον μαγικό κόσμο του… δημοκρατικού καπιταλισμού. Μην τρομάζετε δεν είναι τόσο άσχημο όσο ακούγεται. Στην πράξη σημαίνει πως αγαπάμε την αγορά, αλλά με σεβασμό στους αδύναμους· αγαπάμε το κέρδος, αλλά με λίγο ηθικό ρεαλισμό. Και πάνω απ’ όλα, αγαπάμε τις επιχειρήσεις, αρκεί να απασχολούν κοινωνικά ευαίσθητο προσωπικό.
Ο Αλέξης δεν είναι πια εκείνος που μιλούσε για την «επανάσταση των λαών της Ευρώπης». Τώρα προτείνει κάτι πιο πρακτικό: την αναδιάρθρωση του παραγωγικού μοντέλου με κοινωνική δικαιοσύνη και οικονομική αποδοτικότητα σε απλά ελληνικά, λιγότερα συνθήματα, περισσότερα έσοδα. Και για όσους νομίζουν πως πρόκειται για απλή μεταστροφή, κάνουν λάθος. Είναι μια συνειδητή μετάβαση από το πεζοδρόμιο στο πάνελ, από την αγανάκτηση στην απόδοση, από τη ριζοσπαστική Αριστερά στο… στρογγυλό τραπέζι με τους παραγωγικούς φορείς.
Κάποτε υποσχόταν να σκίσει τα μνημόνια. Τώρα υπόσχεται να φέρει ανάπτυξη με κοινωνικό πρόσημο. Κάποτε κατηγορούσε τους «ολιγάρχες του πλούτου». Τώρα μάλλον θα ζητήσει επενδύσεις με κοινωνική ευθύνη.
Μπορεί οι παλιοί του σύντροφοι να τραβούν τα μαλλιά τους, αλλά ο Αλέξης δεν κοιτάζει πίσω. Έχει πλέον στο μυαλό του ένα νέο ακροατήριο: νοικοκυραίους με κοινωνικές ευαισθησίες, επαγγελματίες με συνείδηση και ψηφοφόρους που θέλουν σταθερότητα χωρίς να νιώθουν ενοχές που τους αρέσει και λίγο το κέρδος.
Έτσι λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας δεν άλλαξε απλώς πολιτική κατεύθυνση. Άλλαξε πολιτική γκαρνταρόμπα. Άφησε τη ριζοσπαστική φανέλα και φόρεσε την μπλε γραβάτα. Με σύνεση, μέτρο και λίγο ριζοσπαστισμό… στο περιτύλιγμα.
