Αν υπάρχει ένα πράγμα στο οποίο ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει σταθερός, αυτό είναι η ικανότητά του να ασκεί κριτική με ύφος καθηγητή, χωρίς να έχει ανοίξει ποτέ ούτε το εγχειρίδιο.
Ο πρώην πρωθυπουργός, με το γνωστό ύφος του ανθρώπου που μόλις ανακάλυψε τον τροχό, ξαναχτύπησε, επιτιθέμενος στην εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης.
Απο το αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και στο πλαίσιο μιας ειδικής εκδήλωσης που οργάνωσαν από κοινού το Τμήμα Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και το Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση στην κυβέρνηση, κατηγορώντας την «για έλλειψη στρατηγικής πυξίδας», για την διαχείριση του θέματος των γαλλικών πυραύλων που προτίθεται να αγοράσει η Τουρκία, τη Συμφωνία των Πρεσπών και τον ρόλο της στη διαμόρφωση του σημερινού τοπίου διεθνώς.
Με τη χαρακτηριστική του ευφράδεια – που θα έκανε ακόμη και τον Γιάνη Βαρουφάκη να αναρωτιέται αν το παρακάνει – ο Τσίπρας αποφάσισε να μας εξηγήσει γιατί η χώρα βαδίζει προς την καταστροφή. Μόνο που ξεχνάει ένα μικρό, ασήμαντο (;) στοιχείο: τα δικά του πεπραγμένα στην εξωτερική πολιτική είναι σαν ένα επεισόδιο από τις χειρότερες στιγμές του «House of Cards».
Όταν η ιστορία δεν ξεχνά
Ας θυμηθούμε, για παράδειγμα, τις μεγάλες στιγμές της διακυβέρνησής του. Από τις πρώτες κιόλας μέρες, η «περήφανη» διαπραγμάτευση με την Ευρώπη κατέληξε σε ένα ηρωικό… μνημόνιο (το τρίτο και μεγαλύτερο). Μια διαπραγμάτευση τόσο επιτυχημένη, που θα μπορούσε να διδάσκεται σε σεμινάρια «πώς να μην διαχειριστείτε ποτέ μια κρίση».
Αλλά ας μείνουμε στην εξωτερική πολιτική. Ο άνθρωπος που σήμερα εγκαλεί την κυβέρνηση για «υποχωρητικότητα» είναι ο ίδιος που είχε αναγάγει το «go back, Mrs. Merkel» σε βασικό δόγμα, για να καταλήξει με το πιο θερμό χαμόγελο μπροστά της λίγους μήνες μετά. Ο ίδιος που ανακάλυψε πως η Ρωσία δεν μοιράζει δισεκατομμύρια αφειδώς, ο ίδιος που έταζε γεωπολιτικά ανοίγματα και κατέληξε να υπογράφει τη Συμφωνία των Πρεσπών με την ταχύτητα μαγικής εξαφάνισης κάθε διαπραγματευτικού ατού.
Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο
Τώρα, ο Τσίπρας εμφανίζεται ως ο υπέρτατος κριτής, κατακεραυνώνοντας τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, τις αμυντικές συμφωνίες και γενικώς ό,τι έχει επιτύχει η τωρινή κυβέρνηση. Μάλλον θεωρεί ότι έχουμε πάθει συλλογική αμνησία και ξεχάσαμε πώς ο ίδιος δεν ήξερε αν έπρεπε να γελάσει ή να κλάψει μπροστά στον Τραμπ, ή πώς η Ελλάδα είχε καταντήσει θεατής των εξελίξεων στη Μεσόγειο.
Αλλά έτσι είναι η αντιπολίτευση αλά ΣΥΡΙΖΑ: όταν κυβερνούμε, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να κρυφτούμε από τα προβλήματα, και όταν επιστρέφουμε στην αντιπολίτευση, συμπεριφερόμαστε σαν να έχουμε το αλάνθαστο manual του τέλειου ηγέτη.
Συμπέρασμα: Η αυταπάτη διαλύθηκε
Αν κάτι είναι ξεκάθαρο, είναι ότι ο Τσίπρας συνεχίζει ακάθεκτος την παράδοση του να μιλάει λες και κυβερνούσε κάποιος άλλος από το 2015 έως το 2019. Η κριτική του στην εξωτερική πολιτική είναι τόσο βάσιμη όσο και οι πρώτες υποσχέσεις του για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Και αν νομίζει ότι οι Έλληνες θα ξεχάσουν τόσο εύκολα, τότε μάλλον υποτιμά σοβαρά τη νοημοσύνη τους. Ο Ελληνικός Λαός δεν ξεχνάει τις κωλοτούμπες που βαπτίστηκαν «αυταπάτες».
