Ο Αλέξης Τσίπρας, ο άνθρωπος που κάποτε χλεύαζε τις «ελίτ» και την «ολιγαρχία», ετοιμάζεται να διδάξει στο Χάρβαρντ, ένα από τα πιο εμβληματικά πανεπιστήμια του δυτικού κόσμου. Αν μη τι άλλο, πρόκειται για μια ειρωνεία της ιστορίας που αποκαλύπτει τη χαοτική απόσταση μεταξύ λόγων και πράξεων των αριστερών.
Ο ίδιος άνθρωπος που ως ακτιβιστής συμμετείχε το 2001 στις διαδηλώσεις κατά της Παγκοσμιοποίησης στη Γένοβα δέχθηκε να διδάξει στα αμφιθέατρα του Χαρβαρντ. Ο ίδιος που διακήρυττε την ανάγκη για σύγκρουση με τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, σήμερα επιλέγει να ενταχθεί σε αυτές, διδάσκοντας στο πανεπιστήμιο που έχει αναδείξει πολλούς από τους αρχιτέκτονες της παγκόσμιας καπιταλιστικής τάξης.
Η πορεία του Αλέξη Τσίπρα από το αντιμνημονιακό μέτωπο στις αίθουσες του Χάρβαρντ είναι ακόμη ένα παράδειγμα μιας πολιτικής διαδρομής γεμάτης αντιφάσεις. Ο ηγέτης που το 2015 υποσχέθηκε να «σκίσει τα μνημόνια» και να φέρει την «ελπίδα» στον ελληνικό λαό, τελικά υπέγραψε το τρίτο και σκληρότερο μνημόνιο, εφαρμόζοντας πολιτικές λιτότητας που ίδιος κατήγγειλε.
Σήμερα, ο ίδιος άνθρωπος, αντί να λογοδοτήσει για την αποτυχία του ή να προβληματιστεί για τα λάθη του, εμφανίζεται ως καθηγητής και διανοούμενος, έτοιμος να παραδώσει διαλέξεις σε ένα από τα πιο επιφανή πανεπιστήμια του κόσμου.
Ειρωνία
Το πιο ειρωνικό είναι ότι, σύμφωνα με πληροφορίες, ο Τσίπρας θα διδάσκει για «ηγεσία» και «πολιτική διακυβέρνηση». Αν αυτό δεν είναι το απόλυτο ανέκδοτο, τότε τι είναι; Ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας, που κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του έλαβε αποφάσεις γεμάτες παλινωδίες, που άλλαξε θέση μέσα σε λίγες μέρες στο δημοψήφισμα του 2015 και που δεν κατάφερε να εφαρμόσει ένα συνεκτικό κυβερνητικό σχέδιο, σήμερα καλείται να δώσει μαθήματα ηγεσίας στους φοιτητές του Χάρβαρντ.
Η απόφαση του Χάρβαρντ να τον προσκαλέσει εγείρει ερωτήματα. Αν το πανεπιστήμιο επιθυμούσε πραγματικά να φέρει κάποιον που να έχει εφαρμόσει επιτυχημένες πολιτικές ή να έχει επιδείξει σταθερή ηγεσία, υπήρχαν σίγουρα καλύτερες επιλογές. Αντίθετα, η πρόσκληση στον Τσίπρα μοιάζει περισσότερο με μια επικοινωνιακή κίνηση, ίσως και μια προσπάθεια να χλευάσει μια αμφιλεγόμενη πολιτική προσωπικότητα.
Απογοητευτικό Rebranding
Για την ελληνική κοινωνία, ωστόσο, αυτή η εξέλιξη είναι απογοητευτική. Αντί ο πρώην πρωθυπουργός να επενδύσει στην αυτοκριτική, να εργαστεί για τη βελτίωση της πολιτικής ζωής της χώρας ή να προσπαθήσει να προσφέρει κάτι ουσιαστικό στην ελληνική πολιτική σκηνή, προτιμά να στραφεί προς το εξωτερικό, αναζητώντας το προσωπικό του rebranding. Αυτό αποδεικνύει ότι η πολιτική για εκείνον δεν ήταν ποτέ πραγματικά ένας αγώνας αρχών, αλλά ένα μέσο προσωπικής ανέλιξης.
Τελικά, η πορεία του Τσίπρα από τη Γένοβα στις διαλέξεις του Χάρβαρντ δεν είναι παρά ένα ακόμα επεισόδιο στο μεγάλο θέατρο της πολιτικής του υποκρισίας. Και αν υπάρχει ένα δίδαγμα από αυτή την ιστορία, είναι πως οι πολιτικοί που κάποτε εμφανίζονταν ως «αντισυστημικοί» καταλήγουν, αργά ή γρήγορα, να γίνονται κομμάτι του ίδιου του συστήματος που δήθεν πολεμούσαν.
