Ίσως να μην είναι κακό. Τέτοια αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει ξαναγνωρίσει η χώρα. Και δεν μιλάμε για τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, αυτόν του Στέφανου Κασσελάκη. Μιλάμε γενικά για τον ΣΥΡΙΖΑ από τότε που ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε τα ηνία, με τη μορφή του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, για να τον μετατρέψει στον πλέον τοξικό σχηματισμό που εμφανίσθηκε έχοντας ως άλλοθι ένα δήθεν ηθικό πλεονέκτημα, το οποίο ουδείς κατάλαβε πώς έχει προκύψει, από πού πηγάζει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπάτησε, είπε ψέματα, υποσχέθηκε τα πάντα, το χειρότερο είναι ότι γέμισε με δηλητήριο όχι απλά την πολιτική σκηνή αλλά την ίδια την κοινωνία. «Εμείς ή αυτοί», «τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», κρεμάλες για δήθεν προδότες και ό,τι άλλο μπορούσε να φανταστεί ο πλέον διεστραμμένος νους, προκειμένου να στοχοποιήσουν και να διασύρουν πολιτικούς αντιπάλους.
Δεν σταμάτησε εκεί. Στον δρόμο για την εξουσία επανέφερε όχι απλά εμφυλιοπολεμικές ρητορικές, αλλά επιχείρησε να το κάνει και πράξη διαχωρίζοντας τους Έλληνες με τον πιο ακραίο τρόπο. Παλιά μου τέχνη κόσκινο; Ίσως. Μόνο που έπαιξε, όπως παίζει και τώρα, με τον πόνο, την οργή και την αγανάκτηση. Έριξε λάδι σε μια φωτιά που σιγόκαιγε και κατάφερε να κάτσει στις καρέκλες της εξουσίας.
Γλυκάθηκε. Δεν θέλησε να τις αφήσει. Έριξε όσο πιο πολύ δηλητήριο μπορούσε κατά των αντιπάλων. Κατά όλων όσοι εξέφραζαν αντίθετη άποψη και ασκούσαν κριτική. Και αφού κόντεψε να διαλύσει τη χώρα ως κυβέρνηση βρέθηκε στην αντιπολίτευση, την αξιωματική, βρίσκοντας ένα τεράστιο κενό που άφησε το ΠΑΣΟΚ, το οποίο ουδέποτε κατάφερε να ανακάμψει ώστε να θεωρείται κόμμα εξουσίας.
Ίδια τακτική. Ίδιες δολοφονίες χαρακτήρων, με τα στελέχη του να χαίρονται και να σιγοντάρουν τα τρολ και τους επώνυμους στιλ Παύλου Πολάκη που έβριζαν τους πάντες και τα πάντα. Τα ίδια στελέχη που βρίσκονται πλέον στην αντίπερα όχθη με τα πληρωμένα τρολ να τους πυροβολούν με κάθε μέσο. Θεία Δίκη, κάρμα, όπως και να το πει κανείς ήταν κάτι αναμενόμενο, απλά ο χρόνος δεν είχε προσδιοριστεί.
Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ είναι δεδομένη. Αυτοί οι… σύντροφοι δύσκολα θα κάτσουν ξανά στο ίδιο τραπέζι. Όσα ανταλλάσσουν μεταξύ τους δεν έχουν προηγούμενο. Το θέμα έχει περάσει σε προσωπικό επίπεδο. Ανταλλάσσουν ύβρεις και διασύρουν ο ένας τον άλλον με καταιγιστικό ρυθμό, σε σημείο που να μην μπορεί κανείς να τους παρακολουθήσει. Αυτό το παραμάγαζο της πολιτικής που στήθηκε όπως στήθηκε είναι έρμαιο των ορέξεων κάποιων στελεχών και ενός προέδρου που, μπροστά στην πολιτική του επιβίωση, έχει καταντήσει χειρότερα και από τρολ του Διαδικτύου.
Το ερώτημα επανέρχεται. Είναι κακό αυτό; Χρειάζεται η χώρα μια τέτοια αξιωματική αντιπολίτευση; Μια αξιωματική αντιπολίτευση πλήρως αποϊδεολογικοποιημένη, χωρίς πυξίδα και χωρίς την παραμικρή εναλλακτική πρόταση; Η απάντηση είναι απλή: Όχι, δεν είναι κακό να διαλυθεί ένας τέτοιος σχηματισμός που ούτε συλλογικότητα θυμίζει πια.
