«Δεν εγκαταλείπω, σας το λέω. Αυτό το κόμμα πρέπει να γίνει η Αριστερά της αγκαλιάς και όχι του αποκλεισμού» δήλωσε ο Στέφανος Σκέτος-Κασσελάκης, σε μια προσπάθεια να πείσει οπαδούς του να πάνε να ψηφίσουν συνέδρους ώστε να μπορέσει να υλοποιήσει και το σόου που ετοιμάζει στο επικείμενο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Πάλι καλά που δεν μίλησε και για Αριστερά των… selfies.
Ενδεχομένως ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να μιλούσε για μια συμπεριληπτική –άλλη λέξη της μόδας και αυτή– Αριστερά. Ενδεχομένως πάλι να μιλούσε για κανονικές αγκαλιές. Άλλωστε κατά τη σύντομη θητεία του στη θέση του προέδρου του κόμματος αυτό έκανε. Μοίραζε αγκαλιές και έβγαζε selfies.
Οπότε δεν αποκλείεται να εκτίμησε πως αυτό είναι η Αριστερά και αυτό πρέπει να κάνει ο πρόεδρός της. Διότι αν πίστευε και πιστεύει ότι η Αριστερά είναι της… αγκαλιάς με την έννοια ότι τους συμπεριλαμβάνει όλους, τότε επιβεβαιώνει ότι δεν κατάλαβε ούτε σε ποιο κόμμα βρέθηκε ούτε τι πρεσβεύει αυτό.
Το κόμμα τού «ή αυτοί ή εμείς» και του «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» με τα οποία έκανε καριέρα ο προκάτοχός του Αλέξης Τσίπρας δεν έχει σχέση με… αγκαλιές αυτού του είδους. Και για να μη βγάζουμε από το κάδρο και τον Στέφανο Κασσελάκη, με αυτήν την τακτική επιχείρησε να στήσει και αυτός την –σύντομη– πολιτική καριέρα του.
Ο διχαστικός λόγος και η τοξικότητα είναι ίδιον των κομμάτων της Αριστεράς. Το μόνο που δηλώνουν είναι πως με κάποιον μαγικό τρόπο, ίσως με ένα κληρονομικό χάρισμα, εκπροσωπούν τον λαό, ο οποίος την ώρα της κάλπης γυρνά την πλάτη. Μοναδική εξαίρεση το 2015 όταν η οργή και η αγανάκτηση κυριάρχησαν της κοινής λογικής με τα αποτελέσματα να είναι γνωστά.
Σε κάθε περίπτωση, οι αγκαλιές –όπως και οι selfies– δεν είναι συστατικά στοιχεία ενός κόμματος. Είναι στοιχεία για αυταπάτες που προσπαθούν κάποιοι να τις πλασάρουν ως πρόγραμμα και εναλλακτική λύση. Μόνο που από αυτό πήραμε και δεν θέλουμε άλλο…
Υγ.: Παρεμπιπτόντως, οι εκατέρωθεν καταγγελίες για νοθεία στις διαδικασίες εκλογής συνέδρων φέρνουν στον νου τα γνωστά για το κάρμα…
