Ο Αντώνης Σαμαράς, αναφερόμενος στην τραγωδία των Τεμπών, είπε τα αυτονόητα. Οτι δηλαδή κανείς δεν μπορεί να αντιδικεί με τους γονείς που θέλουν να μάθουν την αλήθεια και ότι είναι αυτονόητο ότι είναι δικαίωμα των πολιτών να συγκεντρώνονται ειρηνικά και να απαιτούνδικαιοσύνη. Αλλά ο πρώην πρωθυπουργός, αν μη τι άλλο, έχει και μνήμη και κρίση. Και επειδή έχει και τα δύο σε αυξημένο, θα έλεγα, βαθμό, διαπιστώνω ότι στη συνέντευξη που παραχώρησε δείχνει επιλεκτικότητα.
Διότι έχει εμπειρία από τα... κινήματα των πλατειών και τους κάθε λογής «αγανακτισμένους», που το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι να αποδοθεί δικαιοσύνη. Και τον ρωτώ, μιας και δεν ρωτήθηκε:
Πιστεύει ότι κάποιοι εργαλειοποιούν τον ανθρώπινο και δικαιολογημένο πόνο των συγγενών; Πιστεύει ότι όσοι κάποτε ξεσήκωναν τον κόσμο εναντίον του, επιχειρούν να επαναφέρουν τον διχασμό τύπου μνημονιακοί vs αντιμνημονιακών; Πιστεύει ότι το κόμμα, στο οποίο μέχρι τη διαγραφή του συμμετείχε με συνέπεια και ως πρώην πρόεδρός του, πως συγκάλυπτε την τραγωδία των Τεμπών; Διότι γι’ αυτό κατηγορείται ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνηση της ΝΔ. Εάν το πιστεύει, γιατί δύο χρόνια δεν μίλαγε;
Χωρίς καμία διάθεση αντιδικίας, είπε ο κ. Σαμαράς ότι από μια ειρηνική εκδήλωση διαμαρτυρίας δεν απειλείται η δημοκρατική ομαλότητα. Κανείς φυσικά δεν διαφωνεί μαζί του. Αλλά μήπως θυμάται τι γινόταν επί πρωθυπουργίας του με τις... ειρηνικές εκδηλώσεις και τι έλεγε τότε;
Και κλείνοντας, επαναλαμβάνω κι εγώ κάτι το αυτονόητο: Αυτή η παράταξη σε έχει τιμήσει με κάθε τρόπο, στα δύσκολα βάζεις πλάτη, όσο πικραμένος ή αδικημένος νιώθεις. Δικαιολογημένα θα έλεγα σε κάποιες περιπτώσεις. Κατά τα άλλα, όπως λέει και το γνωστό τραγούδι, άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε όλοι σε τούτη τη ζωή, που λέει και το γνωστό τραγούδι...
