Δεν νομίζω να υπάρχει έστω και ένας πολίτης που να μη συνειδητοποιεί τους λόγους για τους οποίους ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο υπ’ αριθμόν ένα αντίπαλος της αντιπολίτευσης.
Συστημικής ή μη. Και μπορώ να το καταλάβω. Είναι πρωθυπουργός και πιστώνεται και τα καλά και τα άσχημα. Η δεύτερη πολιτική εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι ο Κ. Μητσοτάκης, ακόμα και όταν η ΝΔ είναι στα χαμηλά της, είναι δημοσκοπικά πιο ψηλά από τους αντιπάλους του, που τον κοιτάνε με το… κιάλι. Και αυτό έχει τις εξηγήσεις του.
Με βάση τα παραπάνω, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και λοιπές δημοκρατικές ή μη δυνάμεις, στοχεύουν να πλήξουν τον Μητσοτάκη. Πολιτικοί λόγοι απόλυτα κατανοητοί και ερμηνεύσιμοι.
Υπάρχουν, όμως, κομματικά στελέχη και τα μισθωμένα τους τρολ που αγαπούν να μισούν τον Μητσοτάκη, για λόγους καθαρά ψυχολογικούς και ανερμήνευτους. Ο Μητσοτάκης γκρέμισε το είδωλο του άχαστου Αλέξη Τσίπρα. Και σε έναν πολιτικό χώρο που οι μύθοι και τα είδωλα αποτελούν ιερά τοτέμ, ποτέ δεν μπορούν να ξεχάσουν τον άνθρωπο που τους τα γκρέμισε και απέδειξε την πολιτική τους γύμνια.
Στην Αριστερά, δεν χρεώνουν τις διασπάσεις και τη διάλυσή τους στα λάθη, στις παραλείψεις τους και στον τρόπο που κυβέρνησαν, αλλά στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ποτέ δεν θα μπορέσουν να ξεπεράσουν αυτό το ψυχολογικό τους πρόβλημα, γι’ αυτό έχουν δαιμονοποιήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, σαν το «απόλυτο κακό».
Και άντε τον ΣΥΡΙΖΑ να τον καταλάβω. Το ΠΑΣΟΚ όμως και τον κ. Ανδρουλάκη, που οφείλουν την πολιτική τους επιβίωση στη ΝΔ και στον Μητσοτάκη, δεν μπορώ να τους καταλάβω. Εκτός κι αν δεν του συγχωρούν ότι πήρε τους πάλαι ποτέ ψηφοφόρους του εκσυγχρονισμού. Αλλά το να διαγκωνίζονται με τον ΣΥΡΙΖΑ στο ποιος θα πει τα χειρότερα για τον Μητσοτάκη τούς παρασύρει στον βυθό. Διότι το δηλητήριο, σε πολλές περιπτώσεις, τον πρώτο που σκοτώνει είναι αυτόν που το δίνει…
