Η περίπτωση του Νίκου Ανδρουλάκη να είναι «παρών» και ταυτόχρονα «απών» περιγράφεται επακριβώς από τον ρήτορα της αρχαίας Αθήνας Δημοσθένη ως εξής: «Είναι φυσιολογικό τα των απόντων να ανήκουν στους παρόντες, και τα των αμελούντων σε αυτούς που θέλουν να κοπιάσουν και να πάρουν ρίσκα».
Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ το ταλέντο να έχει άποψη, αλλά να μην έχει πρόταση. Είναι κατά κάποιον τρόπο ένας πολιτικός αλχημιστής των καιρών, που ως διά μαγείας μετατρέπει την απουσία του σε παρουσία και μάλιστα με τη δυναμική που διακατέχει έναν σοσιαλιστή παλιάς κοπής.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης αναδεικνύεται από την εν γένει δράση του, από τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε «μάγο», του οποίου η μαγεία δεν πιάνεται με την ερμηνεία της, πόσο μάλλον με την περιγραφή της ερμηνείας της.
Διότι, όπως με σαφήνεια διαπιστώνει ο ποιητής, «Ή κελαηδάς ή σωπαίνεις. Δε λες: αυτό που κάνω είναι κελαηδητό!». Όπως επίσης δεν σημαίνει ότι επειδή έτυχε να είσαι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είσαι και πραγματικά αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αν για τη μαρξιστική θεωρία ο κομμουνισμός είναι το ανώτερο στάδιο του σοσιαλισμού, για την πασοκική η παρουσία είναι το ανώτερο στάδιο της απουσίας.
