Η επανάκτηση της ριζοσπαστικής φυσιογνωμίας του ΠΑΣΟΚ, τόσο την πρώτη φορά του Νίκου Ανδρουλάκη όσο και τη δεύτερη, που βρίσκεται σε εξέλιξη, είναι παρούσα ανεξάρτητα από το αν ο επικεφαλής της προσπάθειας «πασοκοποίησης» του ΠΑΣΟΚ είναι απών.
Στην πραγματικότητα, το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη απομακρύνεται από τον κεντρώο χαρακτήρα που είχε επί ημερών Ευάγγελου Βενιζέλου, χαράζοντας μια πορεία που το τοποθετηθεί αριστερότερα της σοσιαλδημοκρατίας.
Υψηλοί τόνοι, σκληρός πολιτικός λόγος, αντιδεξιά ρητορική και γενικά μια υπολανθάνουσα ταύτιση με τα κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, σηματοδοτούν την επιστροφή στις ρίζες.
Προφανώς η στρατηγική στόχευση του Νίκου Ανδρουλάκη είναι να ηγηθεί ενός νέου τύπου λαϊκού μετώπου. Κι εκεί έγκειται η σπουδή του να πρωτοστατεί σ’ έναν ανορθόδοξο –για κόμμα που έχει αξίωση να κυβερνήσει– κοινοβουλευτικό ακτιβισμό που παραπέμπει στην περίοδο ’74-’77.
Ωστόσο, δεδομένης της επιρροής που ασκεί ο Αλέξης Τσίπρας στην ίδια εκλογική βάση που απευθύνεται ο Νίκος Ανδρουλάκης, ενόψει μάλιστα και της πρόθεσής του να ιδρύσει κόμμα, τα πράγματα μπερδεύονται σχετικά με την κατοχύρωση της κεντροαριστερής πολυθρόνας.
Το μπέρδεμα οφείλεται στην πρόθεση του Αλέξη Τσίπρα να εκφράσει το «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ και του Νίκου Ανδρουλάκη να «καθαγιάσει» τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα. Ο σοσιαλισμός της πολυθρόνας μέσω προανακριτικών...
