Με μια ακόμη υπερβολική και διχαστική παρέμβαση, ο Αλέξης Τσίπρας επιχείρησε από το βήμα του Συμβουλίου της Ευρώπης να εμφανιστεί ως διεθνής... «ειρηνοποιός», καταγγέλλοντας το Ισραήλ για «πειρατεία» και «γενοκτονία». Πρόκειται για χαρακτηριστική τακτική του: πολιτική εκμετάλλευσης ακόμη και σε τόσο σύνθετα ζητήματα.
Ο κ. Τσίπρας, αντί να επιδείξει την απαραίτητη θεσμική σοβαρότητα, επέλεξε ξανά τον δρόμο της καταγγελίας και της μονομερούς στοχοποίησης. Απέδωσε συλλήβδην ευθύνες στο Ισραήλ, παραβλέποντας πλήρως την αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα: ότι το εβραϊκό κράτος βρίσκεται εδώ και δεκαετίες αντιμέτωπο με συνεχή απειλή τρομοκρατίας, πυραυλικών επιθέσεων και ομηριών από την ακραία τρομοκρατική οργάνωση της Χαμάς.
Η επιλεκτική «ευαισθησία» του Αλέξη Τσίπρα φαίνεται και από την παντελή απουσία αναφοράς στις ευθύνες της Χαμάς για τη συνεχιζόμενη αιματοχυσία, αλλά και για την εργαλειοποίηση αμάχων και υποδομών. Όμως, για τον πρώην πρωθυπουργό, η εύκολη λύση είναι πάντα να επιτίθεται στους συμμάχους της Ελλάδας, αντί να καταδικάσει όσους εργαλειοποιούν τον πόνο και το μίσος.
Η ρητορική του κ. Τσίπρα, γεμάτη βαρύγδουπες καταγγελίες, δεν προσφέρει καμία ουσιαστική συμβολή στη διεθνή συζήτηση. Αντίθετα, υπονομεύει την αξιοπιστία της χώρας, καθώς δίνει την εικόνα ενός πολιτικού που επιλέγει τον εύκολο δρόμο της φθηνής καταγγελίας αντί του υπεύθυνου ρόλου που απαιτούν οι διεθνείς συνθήκες.
Η Ελλάδα, χάρη στη στρατηγική επιλογή των τελευταίων ετών, διατηρεί ισχυρές σχέσεις με το Ισραήλ, που αποδεικνύονται κρίσιμες για την ασφάλεια, την ενέργεια και τη σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο.
Εν τέλει, ο Αλέξης Τσίπρας απέδειξε ακόμη μια φορά ότι λειτουργεί ως πολιτικός του χθες, εγκλωβισμένος σε έναν καταγγελτικό λόγο χωρίς όραμα και χωρίς πρόταση. Έναν λόγο που δεν υπηρετεί ούτε την ειρήνη, ούτε τα εθνικά συμφέροντα, ούτε την αξιοπιστία της Ελλάδας στο διεθνές στερέωμα.
