Δεν ξέρουμε πόσοι είχαν τη χαρά να παρακολουθήσουν την παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, αλλά ένα είναι βέβαιο: ο Αλέξης λείπει.
Λείπει από την κεντρική πολιτική σκηνή. Λείπει απ’ όλους όσοι βρέθηκαν απέναντί του κατά τη διακυβέρνηση της χώρας από τον ίδιο και τον φίλο του τον Πάνο Καμμένο. Λείπει ακόμη και από κάποιους συντρόφους του, αν και δεν παίρνουμε όρκο αυτό. Λείπει και στην κυβέρνηση και αυτό είναι σίγουρο, λείπει ακόμη και στη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Υπάρχουν πολλοί που περιμένουν τον Αλέξη Τσίπρα να κάνει το νέο κόμμα –που λένε αυτοί που κινούνται στο περιβάλλον του– και να δείξει πόση εκτίμηση έχει στους πρώην συντρόφους του, πολλοί εκ των οποίων στάθηκαν δίπλα του στηρίζοντάς τον ακόμη και στη μεγάλη Kolotoumpa του 2015.
Να δείξει πόσο εκτιμά αυτούς που ξανάβαζε να ψηφίζουν στα συνέδρια όταν δεν του άρεσαν οι αποφάσεις του. Αυτοί ίσως λείψουν και στον ίδιο. Σε κάθε περίπτωση, είναι βέβαιο πως κάποιες εκπομπές, όπως αυτή του Μάνου Βουλαρίνου για παράδειγμα, θα έχουν ένα κλίμα συγκίνησης μετά την παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού, πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και εν αναμονή νέου προέδρου κάποιου κόμματος.
Το ερώτημα αν η κυκλοφορία του βιβλίου θα προηγηθεί της ίδρυσης κόμματος ή το αντίθετο κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή όχι του τόπου, κυρίως της Κουμουνδούρου και των στενών φίλων του Αλέξη.
Όχι, δεν υποτιμούμε τον Αλέξη Τσίπρα, κάθε άλλο. Όλοι αυτοί που σήμερα κυκλοφορούν πέριξ της κεντροαριστεράς μπροστά στον διχαστικό λόγο και την τοξικότητά του είναι απλοί μιμητές.
Όμως όπως και να το δει κανείς έχει την πλάκα του να εμφανίζεται ο Αλέξης Τσίπρας να δίνει τη χαριστική βολή στο δημιούργημά του και να κουνά μαντίλι σε φίλους και συντρόφους φτιάχνοντας ένα άλλο κόμμα. Ακόμη περισσότερη πλάκα θα έχει αφού δούμε ποιοι θα πάνε σε αυτό…
