Ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε ξανά να βγει στο προσκήνιο, αυτή τη φορά με αφορμή το αίτημα εκταφής θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών. Με στόμφο μιλά για “δικαιοσύνη” και “αλήθεια”, λες και απευθύνεται σε κοινό που πάσχει από αμνησία. Γιατί αν υπάρχει ένας πολιτικός που δεν δικαιούται να κουνά το δάχτυλο στη Δικαιοσύνη, αυτός είναι ο ίδιος.
Ας θυμηθούμε: ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης του, Σταύρος Κοντονής, τον έχει καταγγείλει δημόσια ότι στο Μέγαρο Μαξίμου είχε στηθεί “παρά-υπουργείο Δικαιοσύνης”, υπό την επίβλεψη του ίδιου του Τσίπρα. Για την υπόθεση Novartis, μάλιστα, ο Κοντονής μίλησε για “σκοτοδίνη” όταν διάβασε τα δέκα ονόματα πολιτικών μέσα στη δικογραφία, αφήνοντας ξεκάθαρες αιχμές για την εισαγγελία Διαφθοράς και για πολιτικούς χειρισμούς από το Μαξίμου. Ο ίδιος ο Τσίπρας είχε παραδεχθεί “ατυχείς χειρισμούς” – αλλά ποτέ δεν είπε από ποιους και γιατί. Αυτή είναι η δική του παρακαταθήκη στη Δικαιοσύνη: σκιές, παρασκήνιο και βαριές καταγγελίες εκ των έσω.
Κι όμως, σήμερα εμφανίζεται ως τιμητής, μιλώντας για “νέες τραγωδίες”. Η ειρωνεία ξεπερνά κάθε όριο: πρόκειται για τον πρωθυπουργό επί των ημερών του οποίου κάηκαν ζωντανοί 104 άνθρωποι στο Μάτι, στη μεγαλύτερη τραγωδία της μεταπολεμικής Ελλάδας. Και ενώ οι νεκροί είχαν ήδη βρεθεί, εκείνος εμφανιζόταν σε τηλεοπτική φιέστα στο συντονιστικό της πυροσβεστικής, παριστάνοντας τον ανήξερο, μιλώντας για ανέμους, κρύβοντας την αλήθεια από τους πολίτες.
Είναι λοιπόν τουλάχιστον κυνικό να μιλά ο Τσίπρας για “απόπειρες ταφής της αλήθειας”. Αν κάτι θάφτηκε μεθοδικά, ήταν η διαχείριση του Ματιού. Αν κάποιος βάρυνε με παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, ήταν το δικό του Μέγαρο Μαξίμου. Και σήμερα, αντί να σιωπά, εμφανίζεται πάλι με βαρύγδουπες δηλώσεις. Όταν μιλάνε όλοι, ας μιλάει κι ο Τσίπρας – αλλά ας ξέρουμε ποιος μιλάει.
