Η νέα εμφάνιση του Νίκου Ανδρουλάκη στην Ορεστιάδα επιβεβαιώνει για ακόμη μία φορά πως το ΠΑΣΟΚ ζει στο δικό του πολιτικό σύμπαν. Μιλά για «κλεφτομάγαζα» και «γαλάζιες συμμορίες» χωρίς να έχει κανένα αποδεικτικό στοιχείο, προτιμώντας την εύκολη ρητορική των ύβρεων. Επενδύει στον διχασμό, νομίζοντας ότι η υπερβολή θα του δώσει πολιτικό οξυγόνο. Μόνο που το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: ένας λόγος γεμάτος θυμό, χωρίς πρόταση, χωρίς τεκμηρίωση, χωρίς σοβαρότητα.
Η κυβέρνηση έχει δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις για τον ΟΠΕΚΕΠΕ και έχει προχωρήσει σε πλήρη θεσμικό έλεγχο, γιατί δεν φοβάται τη διαφάνεια. Ο Ανδρουλάκης, όμως, προτιμά να μιλά για «παραμύθια», επειδή δεν έχει αφήγημα. Όταν δεν υπάρχουν πολιτικές θέσεις, το μόνο που απομένει είναι η καταγγελία – κι αυτή κακοστημένη. Προσπαθεί να εμφανιστεί ως θεματοφύλακας της αγροτιάς, την ώρα που το ΠΑΣΟΚ εγκατέλειψε τον πρωτογενή τομέα όταν κυβερνούσε και ευθύνεται για τη μεγαλύτερη αποβιομηχάνιση της περιφέρειας.
Ακόμη πιο αποκαλυπτική είναι η πρότασή του για «επιτροπή εγκρίσεων» στα ακίνητα της παραμεθορίου. Μια ρύθμιση που θυμίζει διοικητικό παρακράτος της δεκαετίας του ’80, με κρατικό πατερναλισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης στους πολίτες. Αντί να μιλά για αναπτυξιακά κίνητρα και σύγχρονη προστασία συνόρων, ονειρεύεται κλειστά σύνορα και διορισμένες επιτροπές. Αυτή είναι η «καινοτομία» του ΠΑΣΟΚ του 2025.
Τέλος, η προσπάθειά του να εμφανιστεί ως «ο μόνος αντίπαλος» της ΝΔ προκαλεί μόνο χαμόγελα. Όταν ένα κόμμα δεν μπορεί να ξεπεράσει τη σκιά του, ούτε στις δημοσκοπήσεις ούτε στο λόγο του, δεν μπορεί να διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Ανδρουλάκης παραμένει εγκλωβισμένος στην εποχή του «ενδιάμεσου χώρου», προσπαθώντας να επιβιώσει ανάμεσα στη γραφικότητα και την ασάφεια. Και όσο η Νέα Δημοκρατία συνεχίζει με σχέδιο, σταθερότητα και αποτελέσματα, τόσο το ΠΑΣΟΚ θα περιορίζεται στις φωνασκίες των μικροπολιτικών του σκηνών.
