Ο Νίκος Ανδρουλάκης φαίνεται να έχει μπερδέψει τη χρονολογία. Σε πρόσφατες δηλώσεις του, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θυμήθηκε το 2012, τότε που η χώρα καιγόταν, τα ΜΑΤ έπαιρναν φωτιά από τις μολότοφ και τα μνημόνια έπεφταν σαν χαλάζι. Τότε, είπε, «ο ΣΥΡΙΖΑ από το 6% πήγε στο 28%». Και γιατί όχι κι εκείνος, φαντάζομαι, να πάει από το 13% στο 40%; Μικρή λεπτομέρεια: το 2025 δεν είναι 2012, και η Ελλάδα δεν ψάχνει για «αντιμνημονιακούς σωτήρες».
Ο Ανδρουλάκης φαίνεται να ζει σε ένα πολιτικό «escape room». Μιλά για “εντολή διακυβέρνησης”, λες και το κόμμα του βρίσκεται στα πρόθυρα εξουσίας, ενώ οι δημοσκοπήσεις το κρατούν σταθερά στη ζώνη του 10%-13%. Επιμένει ότι το ΠΑΣΟΚ είναι “το μόνο κόμμα που έχει τις προγραμματικές και ανθρώπινες δυνάμεις να αντικαταστήσει”. Ποιον να αντικαταστήσει; Την κυβέρνηση που κρατά τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης, με σταθερούς ρυθμούς, επενδύσεις, τουρισμό και διεθνή αξιοπιστία;
Η ειρωνεία είναι ότι ο Ανδρουλάκης αναρωτιέται αν “ο κόσμος περνάει καλά”. Ίσως να μην έχει παρατηρήσει ότι τα νοσοκομεία εκσυγχρονίζονται, τα πανεπιστήμια αλλάζουν, οι επενδύσεις ρέουν, και η χώρα έχει αποκαταστήσει την οικονομική της αυτονομία. Δεν είναι η Ελλάδα του 2012, είναι η Ελλάδα που επιτέλους ανασαίνει.
Αλλά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επιμένει να μιλά σαν να βρίσκεται ακόμη στις πλατείες των “Αγανακτισμένων”, περιμένοντας να του χαριστεί η εξουσία μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο. Μόνο που τότε ο κόσμος ψήφιζε από θυμό· τώρα ψηφίζει από κρίση. Και η κρίση λέει πως ο Νίκος Ανδρουλάκης παραμένει θεατής.
Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να έχει “ανθρώπινες δυνάμεις”, αλλά προς το παρόν μοιάζει να έχει χάσει την πολιτική του πυξίδα. Όταν συγκρίνεις τη σταθερότητα του σήμερα με τη χρεοκοπία του χθες, δεν δείχνεις όραμα· δείχνεις αμηχανία. Ίσως, τελικά, ο μόνος που περνάει «όπως το 2012» να είναι ο ίδιος.
