Ο Νίκος Ανδρουλάκης επιμένει να βλέπει «πορεία προς την εξουσία», όμως οι μόνοι διάδρομοι που έχουν κίνηση είναι αυτοί στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ– και δεν οδηγούν προς το Μαξίμου, αλλά προς το Συνέδριο όπου κρίνεται η ηγεσία. Την ώρα που ο ίδιος ψάχνει τρόπο να πάρει… την Πράσινη Μηλιά της νίκης και τον πρωθυπουργικό θώκο, οι δελφίνοι αγωνίζονται για το τρόπαιο του μήλου της Έριδος με έναν και μόνο στόχο: να τελειώσει η εποχή Ανδρουλάκη. Μένει να δούμε αν αυτό θα συμβεί ειρηνικά ή με έναν άλλον τρωικό πόλεμο…
Ο Νίκος Ανδρουλάκης βρίσκεται πια σε μια παράλληλη πολιτική πραγματικότητα. Ένα ΠΑΣΟΚ που πελαγοδρομεί στο 10%-12%, εκπέμποντας την εικόνα ενός κόμματος χωρίς παλμό, μια κοινωνία που δεν ανταποκρίνεται στο «πράσινο» κάλεσμα και παρ’ όλα αυτά ο αρχηγός εξακολουθεί να μιλά για «νίκη», «ανατροπή» και «επιστροφή». Αν δεν ήταν τραγικό για το πάλαι ποτέ κυβερνητικό κόμμα που καθόρισε τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας αφήνοντας πότε θετικά πότε αρνητικά αποτυπώματα, θα ήταν απλώς κωμικό…
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μιλά για νίκη με «μία ψήφο διαφορά». Στην πραγματικότητα, αυτή η μία ψήφος ίσως είναι εκείνη που θα του λείψει όταν θα ανοίξουν οι κάλπες του Συνεδρίου. Γιατί η… Πράσινη Μηλιά που ονειρεύεται δεν είναι προεκλογικό σύμβολο, αλλά αντιθέτως είναι η τελευταία αυταπάτη ενός αρχηγού που έχει χάσει την επαφή με το κόμμα του. Και όταν το καταλάβει, οι δελφίνοι δεν θα είναι απλώς έτοιμοι – θα έχουν ήδη ανέβει στη σκηνή κραδαίνοντας το… χρυσόμαλλο δέρας.
Το παρασκήνιο
Την ώρα που ο Ανδρουλάκης βγαίνει στα κανάλια και μοιράζει φρούδες… ελπίδες, στο εσωτερικό του κόμματος κυκλοφορούν πολύ πιο σκληρές κουβέντες.
Ο Παύλος Γερουλάνος δηλώνει ότι «η ηγεσία δεν εμπνέει» και υπενθυμίζει ότι το κόμμα «δεν ανεβαίνει άλλο». Ο Νίκος Παπανδρέου μετράει φιλοδοξίες και στελέχη γύρω του λες και ετοιμάζει την… αργοναυτική εκστρατεία. Ο Χάρης Δούκας ακολουθεί μια έξυπνη παρεμβατική στρατηγική τακτικής, δηλώνει παρών σε σημαντικά θέματα της πολιτικής ηγεσίας προτού καν υπάρξει αντίδραση από το ίδιο το κόμμα, επιδεικνύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο αντανακλαστικά που ξεπερνούν την επίσημη ηγεσία. Η Άννα Διαμαντοπούλου κάνει λόγο για «ζητήματα εικόνας» και όλοι καταλαβαίνουν ποιον αφορούν.
Και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι όλοι αυτοί δεν μιλούν τυχαία τώρα. Βλέπουν ότι ο αρχηγός μπαίνει σε πολιτικό τέλμα και ήδη φτιάχνουν «στρατό» για την επόμενη μέρα. Το Συνέδριο έρχεται και το ΠΑΣΟΚ κινείται υπογείως πιο έντονα απ’ όσο έχει κινηθεί εδώ και χρόνια.
Με 10%-12% στα δημοσκοπικά δείγματα, ο Ανδρουλάκης συμπεριφέρεται σαν να έχει 22%. Κι ενώ το κόμμα κοντράρει τον Βελόπουλο για τη δεύτερη θέση… της τρίτης θέσης, ο ίδιος λέει στους συνεργάτες του ότι «η μάχη θα κριθεί στον πόντο». Ναι, αλλά ποια μάχη; Αυτή με τη Νέα Δημοκρατία; Ή αυτή για την καρέκλα του προέδρου στο ίδιο του το κόμμα;
Σύμφωνα με πληροφορίες από στελέχη της Χαριλάου Τρικούπη, υπάρχει πανικός για το παγωμένο εκλογικό ακροατήριο. Τα οργανωμένα μέλη μιλούν για «αόρατη ηγεσία». Περιφερειακά στελέχη λένε ότι «ο πρόεδρος δεν καταλαβαίνει την κοινωνία». Η νεολαία του κόμματος αισθάνεται «ξένη» μέσα στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Κι όσο εκείνος μιλά για «νίκη με διαφορά μιας ψήφου» τόσο περισσότερο η βάση βοά για αλλαγή ηγεσίας.
Η αλήθεια είναι ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν βλέπει Πράσινη Μηλιά, αλλά μια αντανάκλαση όπως εκείνοι που περιπλανώνται στην έρημο και φαντάζονται οάσεις. Εκεί που νομίζει ότι ανθίζει το κόμμα, ξεφυτρώνουν στην πραγματικότητα οι δελφίνοι του. Κι όσο ο Ανδρουλάκης συνεχίζει να κοιμάται με το όνειρο ότι θα δρέψει καρπούς τόσο πλησιάζει η στιγμή που θα καταλάβει ότι το δέντρο του ΠΑΣΟΚ στέκει άκαρπο και προσφέρει μόνο τη σκιά του κάτω από την οποία περιμένουν οι επόμενοι… διεκδικητές – είτε για να συνεχίσουν στον μοναχικό δρόμο του σοσιαλισμού είτε για να ανέβουν στο σκαρί του Αλέξη Τσίπρα που ναυλοχεί στην «Ιθάκη» και ετοιμάζεται να ξανοιχτεί σε νέες θάλασσες.
