Η αδυναμία του Νίκου Ανδρουλάκη να τραβήξει το… κάρο της αντιπολίτευσης και να απειλήσει έστω και δημοσκοπικά την κυβέρνηση και τον Κυριάκο Μητσοτάκη και το ξεφούσκωμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου που φάνηκε να αποτελεί… μια κάποια λύση για το σύστημα συμφερόντων που θέλει διακαώς να αποδομηθεί ο πρωθυπουργός οδηγεί και πάλι στα γνωστά μονοπάτια που ακούν στο όνομα Αλέξης Τσίπρας.
Είδαν και απόειδαν όσοι επιχειρούν έξι χρόνια τώρα να αποδομήσουν τον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του. Βλέπουν τώρα ότι μια τρίτη θητεία είναι προ των πυλών και ρίχνουν όλα τα χαρτιά τους στο πρόσωπο που εκτιμούν πως μπορεί να συμπαρασύρει τα πλήθη και επιχειρούν να μετατρέψουν τον «άχαστο» πρώην –ύστερα από 5 ήττες σε πολιτικές μάχες– πρωθυπουργό σε φέρελπι διεκδικητή της διακυβέρνησης της χώρας.
To rebranding του Αλέξη Τσίπρα συνδέεται πλέον με το rebranding της… ιστορίας με επιλεκτικές διαρροές –από ποιους άραγε– σημείων των πρακτικών της 6ης Ιουλίου του 2015 και της τότε σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών μετά το δημοψήφισμα και τη στάση του τότε πρωθυπουργού που έκανε διάσημη –με πρωτοσέλιδα– τη λέξη Kolotoumpa.
Δεν πρόκειται για θεωρίες συνωμοσίας. Αρκεί να δει κανείς τι έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια για να καταλήξει σε συμπεράσματα. Μέχρι και τον Στέφανο Κασσελάκη επιχείρησαν να παρουσιάσουν ως τον επόμενο πρωθυπουργό διαμορφώνοντας μια εικόνα που τελικά απέχει από την πραγματικότητα όπως αποδείχθηκε από τις εξελίξεις. Στην περίπτωση μάλιστα του Στέφανου Κασσελάκη δεν είχαν υπολογίσει τον τρόπο που λειτουργεί η Αριστερά, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης αποτέλεσε μια λύση, μόνο που οι διαρκείς γκάφες τον κατέστησαν σχεδόν καμένο –πολιτικά– χαρτί ακόμη και για το ίδιο του το κόμμα. Η καταστροφολογία και η τοξικότητα που έχει επιλέξει ως τακτική δεν κόβουν εισιτήρια. Ο λαϊκισμός και η εργαλειοποίηση υποθέσεων όπως η τραγωδία των Τεμπών και η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν προσφέρουν τίποτα με αποτέλεσμα τα ποσοστά να είναι κολλημένα και ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ να μην μπορεί να πάρει πόντους στο ζήτημα της καταλληλότητας για πρωθυπουργός.
Από την άλλη, η εκτίναξη της Ζωής Κωνσταντοπούλου, όπως αυτή καταγράφηκε για ένα χρονικό διάστημα μετά την ακραία εργαλειοποίηση της τραγωδίας των Τεμπών, όχι απλά ανακόπηκε, αλλά εμφανίζει σημαντικές πτωτικές τάσεις το τελευταίο διάστημα και αφού οι αποκαλύψεις που ακολούθησαν κατεδάφισαν το αφήγημα που είχε στηθεί.
Για τον Σωκράτη Φάμελλο και τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε λόγος να γίνεται, αφού κανείς δεν μπορεί να θεωρήσει ότι αποτελεί εναλλακτική ως αντίπαλον δέος του Κυριάκου Μητσοτάκη. Οπότε η επιλογή… Τσίπρα δείχνει για κάποιους μονόδρομος, εν τούτοις είναι μια κίνηση απελπισίας. Ειδικά με τον τρόπο που γίνεται και που αφορά την περίοδο που ο πρώην πρωθυπουργός οδήγησε τη χώρα στον γκρεμό παίζοντας τους πολίτες στα μικροκομματικά ζάρια του.
Η δημοσιοποίηση τμημάτων των πρακτικών που τηρήθηκαν και για όση ώρα τηρήθηκαν είναι μια επιχείρηση ξεπλύματος των τεράστιων ευθυνών για το τρίτο μνημόνιο που φόρτωσαν στη χώρα. Πέφτει όμως στο κενό αν κάποιος δει ακόμη και αυτά που διέρρευσαν αφού μόνο την Kolotoumpa που έγινε από τον Αλέξη Τσίπρα δεν διαψεύδει. Το να εμφανίζεται να λέει πως έκανε ό,τι έκανε για τον λαό δεν αλλάζει το Ναι που ο ίδιος έκανε Όχι, ούτε ότι η χώρα μέσα από τη δημιουργική ασάφεια οδηγήθηκε στην πτώχευση. Το κλείσιμο των τραπεζών και τα capital controls προηγήθηκαν και το τρίτο μνημόνιο με τους φόρους, τις εισφορές, τις μειώσεις μισθών και συντάξεων αλλά και η παραχώρηση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια ήταν αποτέλεσμα της διακυβέρνησης του πρώτου εξαμήνου.
Η ιστορία δεν αλλάζει, ούτε μπορεί κάποιος να της κάνει rebranding μόνο και μόνο για να δημιουργηθεί μια άλλη εικόνα με γνώμονα την επιχείρηση αποδόμησης του σημερινού πρωθυπουργού.
