Υπάρχουν αποφάσεις που δεν σηκώνουν πολλές αναλύσεις. Η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να περάσει η ευθύνη του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας είναι μία από αυτές.
Ήταν καιρός να μπει μια τάξη. Το μνημείο που φυλάσσεται μέρα και νύχτα από την Προεδρική Φρουρά δεν είναι πλατεία για διαδηλώσεις, ούτε σκηνικό για πολιτικές εντυπώσεις. Είναι το ιερό σημείο της εθνικής μας μνήμης, εκεί όπου τιμάμε όσους έπεσαν χωρίς όνομα, αλλά με τιμή.
Η απόφαση του πρωθυπουργού είναι μια πράξη αυτονόητης θεσμικής λογικής, αλλά και βαθιάς εθνικής σοβαρότητας. Το μνημείο που δεσπόζει μπροστά από τη Βουλή δεν είναι απλώς μια μαρμάρινη σύνθεση στο κέντρο της πόλης· είναι το σημείο όπου το Έθνος τιμά τους αφανείς ήρωές του. Τη φύλαξή του έχει από το 1932 η Προεδρική Φρουρά – ένα στρατιωτικό σώμα που συμβολίζει την τιμή και τη συνέχεια του ελληνικού κράτους. Επομένως, η υπαγωγή της ευθύνης του στο ΥΠΕΘΑ δεν είναι «πολιτική κίνηση», όπως ισχυρίζεται η αντιπολίτευση, αλλά αποκατάσταση θεσμικής συνέπειας.
Παρόλα αυτά, κάποιοι έσπευσαν να δουν… άρματα μάχης στο Σύνταγμα. Το ΠΑΣΟΚ, παραδοσιακά ενοχικό απέναντι σε οτιδήποτε συνδέεται με την έννοια του κράτους, θεώρησε την απόφαση «πρόφαση για στρατιωτικοποίηση». Πρόκειται για μια ατυχή και υπερβολική ρητορική που αποκαλύπτει πολιτική αμηχανία. Σε μια εποχή που η κοινωνία ζητά σεβασμό στους θεσμούς, το ΠΑΣΟΚ επιλέγει να ψάχνει φαντάσματα αυταρχισμού, προσπαθώντας να κερδίσει λίγα λεπτά τηλεοπτικής δημοσιότητας.
Ακόμη πιο ατυχής όμως υπήρξε ο δήμαρχος Αθηναίων, Χάρης Δούκας, ο οποίος μίλησε για «τραμποποίηση» του Συντάγματος, αντιγράφοντας τη ρητορική της ριζοσπαστικής αριστεράς. Φαίνεται πως έχει εγκλωβιστεί στη συμμαχία του με την άκρα ρητορική και χάνει τη θεσμική του ψυχραιμία.
Ο πρωθυπουργός, με την κίνησή του, υπενθυμίζει ότι ο σεβασμός στα εθνικά σύμβολα δεν είναι θέμα πολιτικής τοποθέτησης, αλλά στοιχειώδης ένδειξη πολιτισμού και ενότητας. Ο Άγνωστος Στρατιώτης ανήκει σε όλους - και κυρίως, στην Ιστορία που μας υπερβαίνει.
