Μνημείο (το) 1. αρχιτεκτονική κατασκευή ή γλυπτό που κατασκευάζεται προκειμένου να τιμηθεί ιστορικό γεγονός ή πρόσωπο «ήταν καιρός να δημιουργηθεί ένα μνημείο για τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες αλλά αντί για πυρσό ο Προμηθέας θα έπρεπε να κρατάει ένα POS»
2. αυτό που δεν θέλει κανείς να έχει την αρμοδιότητά του «οι επικαλύψεις αρμοδιοτήτων διατηρούνται επειδή το μεγαλύτερο κομμάτι του Δημοσίου είναι μνημείο» ΣΥΝ καυτή πατάτα.
Δεν πρόκειται να σωθούν με υστερίες
Η απόφαση να περάσει εξ ολοκλήρου η αρμοδιότητα του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας ώστε να ξέρουμε ότι ο εκάστοτε υπουργός θα είναι υπεύθυνος να προσέχει τον χώρο και να καλεί την Αστυνομία όταν αυτός καταλαμβάνεται, χαλάει δεκαετίες αδιαφορίας και μετάθεσης ευθυνών, δηλαδή στρέφεται εναντίον των παραδόσεων του ελληνικού κράτους. Και πιθανότατα αυτή είναι η αιτία των κάπως υπερβολικών αντιδράσεων των κομμάτων της αντιπολίτευσης στις ανακοινώσεις των οποίων ακούστηκαν οι λέξεις και φράσεις «εκτροπή», «αυταρχισμός», «ακροδεξιά ρητορική», «καταστολή», «τραμποποίηση», «ο πιο ακραίος τραμπισμός στην Ευρώπη».
Εννοείται ότι, για άλλη μια φορά, η υστερία της αντιπολίτευσης τελικά υπονομεύει την ίδια, και υπονομεύει και τη δημοκρατία που χρειάζεται μια, έστω στοιχειωδώς, σοβαρή αντιπολίτευση προκειμένου να λειτουργήσει. Από την άλλη, αν οι ίδιοι είναι ικανοποιημένοι με τις διψήφιες διαφορές στα γκάλοπ εμένα δεν μου πέφτει λόγος.
Ευκαιρία
Σήμερα έχει κηρύξει απεργία η ΑΔΕΔΥ και δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι πρώτο πρώτο στα αιτήματα της απεργίας είναι «να μην ψηφιστεί το 13ωρο», το οποίο όμως αφορά αποκλειστικά τους ιδιωτικούς υπαλλήλους. Μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά μόνο σε όσους δεν καταλαβαίνουν ότι κάθε αφορμή για κήρυξη απεργίας είναι χρήσιμη.
Αχ, τι μας θύμισε τώρα ο σύντροφος
«Το ΠΑΣΟΚ είναι κινηματικό κόμμα», ξεστόμισε στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ ο σύντροφος Κατρίνης δείχνοντας ότι στο κόμμα υπάρχει συνέχεια αφού στον νου αναπόφευκτα έρχεται εκείνη η ιστορική ομιλία του συντρόφου Γιάννου Παπαντωνίου στην οποία γεμάτος επαναστατικό ενθουσιασμό είχε κραυγάσει: «Συντρόφισσες και σύντροφοι, για τον σοσιαλισμό αγωνιζόμαστε όλοι».
Και η κωμωδία;
Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί οι δημοσκοπικές εταιρείες επιμένουν να ρωτούν τους ψηφοφόρους μόνο αν το διαφαινόμενο κόμμα του μπροέδρου Τσίπρα θα καταφέρει να καλύψει το αντιπολιτευτικό κενό που υπάρχει. Δηλαδή το σατιρικό ή το κωμικό κενό τούς φαίνεται παντελώς αδιάφορο;
