Τον περασμένο Μάρτιο στο πάρκο απέναντι από την Τεχνόπολη έγιναν τα εγκαίνια του «Δέντρου των Ψυχών» που χαρακτηρίστηκε ως μνημείο των Τεμπών. Ένα «δέντρο» με 57 ρίζες που καταλήγουν σε 57 κλαδιά και το οποίο χαρακτηρίστηκε φόρος τιμής στα θύματα της τραγωδίας. Ανάλογο μνημείο ανεγέρθηκε και στη Θεσσαλονίκη. Δίπλα, χαραγμένα σε πλάκα, τα ονόματα των θυμάτων.
Γιατί το αναφέρουμε; Διότι σηκώθηκε πολλή (πολιτική) σκόνη με αφορμή την απόφαση του πρωθυπουργού να αναδειχθεί και να προστατευτεί το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη στο Σύνταγμα μπροστά στη Βουλή, που τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί σε σημείο αναφοράς και, πολλές φορές, σε φόντο για ακραίας μορφής διαμαρτυρίες.
Η προσπάθεια της αντιπολίτευσης να ταυτίσει την απόφαση αυτήν με την απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι, το ιερό δικαίωμα της οποίας επεσήμαναν καθ’ όλη τη διάρκειά της και τα κυβερνητικά στελέχη, δείχνει ακριβώς αυτό που επισημαίνεται από πολλές πλευρές. Δηλαδή ότι επιχειρείται ένα είδος εργαλειοποίησης του χώρου και των συμβολισμών του.
Όπως τόνισε ο πρωθυπουργός, «το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη έχει ένα πολύ μεγάλο συμβολικό βάρος. Είναι ουσιαστικά ένα κενοτάφιο στο οποίο τιμούμε τη μνήμη όλων όσοι έδωσαν τη ζωή τους για να είμαστε εμείς ελεύθεροι». Και αυτό ακριβώς είναι. Σίγουρα δεν είναι ο χώρος για επαναστατική γυμναστική, όπως συνέβη στο παρελθόν όταν είδαμε να καίγονται τα φυλάκια των ευζώνων ή όταν συνδικαλιστές κατά τη διάρκεια πορείας εμφανίζονταν να πατούν με το πόδι το μνημείο και να παίζουν κομπολόι.
Χώροι συνάθροισης και διαμαρτυρίας υπάρχουν στην Αθήνα. Δύσκολα μπορούν να κατανοήσουν πολλοί τον λόγο για τον οποίο το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη μετατρέπεται σε σημείο αιχμής για διάφορες συλλογικότητες. Ναι, είναι μπροστά από τη Βουλή, τον τελικό αποδέκτη των συλλαλητηρίων που διοργανώνονται για οποιονδήποτε λόγο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορεί να γίνεται αποδεκτή η εργαλειοποίησή του από την πλειονότητα των πολιτών.
Το γεγονός ότι οι μειοψηφίες είναι… ηχηρές δεν αλλάζει την πραγματικότητα ως προς την αντιμετώπιση και την προστασία αυτού του μνημείου. Όπως και πολλών άλλων, ειδικά στην πρωτεύουσα, που αντιμετωπίζονται από τους μπάχαλους ως στόχος και σημείο έκφρασης της ιδεοληπτικής εμμονής του χάους.
Μνημεία για τον Άγνωστο Στρατιώτη υπάρχουν στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αλλά και σε χώρες εκτός Ευρώπης, όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα ακόμη και η Ρωσία. Στη Γαλλία, στην Ιταλία, στη Βρετανία, στην Πορτογαλία και αλλού τα μνημεία φυλάσσονται και σίγουρα δεν αποτελούν πεδία για διαμαρτυρίες που ξεπερνούν τα όρια των νόμων. Πρόσφατα στο Παρίσι δημιουργήθηκε σάλος εξαιτίας ενός αλλοδαπού που άναψε τσιγάρο από τη φλόγα που καίει στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη κάτω από την Αψίδα του Θριάμβου. Συνελήφθη και απελάθηκε.
Σε κάθε περίπτωση, το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη δεν δύναται να μετατρέπεται σε φόντο ακραίων συμπεριφορών, διαμαρτυριών και, φυσικά, μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων. Και όπως τόνισε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης, η «σιωπηρή πλειοψηφία» αντιδρά σε όσα επιδιώκει να επιβάλει μια ηχηρή μειοψηφία.
Τα κόμματα οφείλουν να τοποθετηθούν μακριά από μικροκομματικές σκοπιμότητες και λογικές που χαϊδεύουν αυτιά, και όχι με το βλέμμα και τη σκέψη σε δεξαμενές ψηφοφόρων που αντιτίθενται στο αυτονόητο.
* To άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο»
