Κάπου τα έχουν μπερδέψει όλα μέσα στον ιδεοληπτικό παραλογισμό τους. Διότι όταν μιλάνε για αποφάσεις δήθεν απολυταρχικές και άλλα τινά επιβεβαιώνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ότι η εργαλειοποίηση είναι το άλφα και το ωμέγα της τακτικής και της όποιας λογικής τους. Το μνημείο του Άγνωστου στρατιώτη δεν είναι… ντεκόρ και τα μέλη της προεδρικής φρουράς δεν είναι εκεί για να κάνουν κάποιοι επαναστατική γυμναστική.
Ορθά ο Άκης Σκέρτσος αναφέρει στην ανάρτησή του σχετικά με την απόφαση να προστατευτεί το μνημείο ότι υπάρχουν άλλοι χώροι για διαμαρτυρίες και συλλαλητήρια για συγκεντρώσεις και ότι άλλο μπορεί να κάνει κάποιος πάντα εντός των ορίων που οι νόμοι βάζουν. Σε καμία χώρα της Ευρώπης αλλά και εκτός αυτής όπως για παράδειγμα στις ΗΠΑ αλλά και στην Κίνα ακόμη και στη Ρωσία – χώρες που όλοι αυτοί βλέπουν ως ιδανικές ειδικά όταν ο κομμουνισμός μεσουρανούσε – δεν πάει κάποιος να βεβηλώσει ανάλογα μνημεία.
Ακόμη και στο Παρίσι όταν τα κίτρινα γιλέκα το 2019 βανδάλισαν το μνημείο του Άγνωστού Στρατιώτη που βρίσκεται κάτω από την αψίδα του Θριάμβου ξεσηκώθηκαν οι Γάλλοι. Γιατί εδώ το μνημείο αυτό πρέπει να είναι το ντεκόρ για να κάνουν επαναστατική γυμναστική οι μπάχαλοι; Ή για να κάνουν δηλώσεις πολιτικοί αρχηγοί και μη που εργαλειοποιούν ακόμη και την τραγωδία των Τεμπών εκμεταλλευόμενοι τον πόνο των συγγενών ποτίζοντάς τους παράλληλα με δηλητήριο στο πλαίσιο των μικροκομματικών τους παιγνιδιών;
Υπάρχουν χώροι. Υπάρχουν τα 25.000 τετραγωνικά στην πλατεία Συντάγματος ακριβώς απέναντι. Υπάρχουν και άλλα σημεία. Το να χρησιμοποιείται το μνημείο και ο περιβάλλων χώρος αλλά και οι τσολιάδες – που όταν κάποιος εξ αυτών δακρύζει τρέχουν όλοι δήθεν συγκινημένοι – είναι απαράδεκτο και κυρίως βρίσκεται εκτός των ηθών και εθίμων αυτής της χώρας και της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης έσπευσαν να κατηγορήσουν τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνηση για την απόφαση να δοθεί ένα τέλος τόσο σε ότι αφορά την ευθύνη για το μνημείο όσο και για την παραβίαση κάθε είδους μνήμης όπως γίνεται με κάθε ευκαιρία αρχής γενομένης από το χάος που επιχειρήθηκε να επιβληθεί το 2008.
Η δε προσπάθεια σύνδεσης με την απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι δείχνει την κατάσταση που επικρατεί στην αντιπολίτευση. Εκτός αν πιστεύουν ότι η απεργία πείνας ενός γονιού δεν θα είχε αποτέλεσμα αν ήταν σε άλλο σημείο, ακόμη και απέναντι. Και μόνο αυτό που υποστηρίζουν αρκεί για να συνειδητοποιήσουν οι πολίτες το μέγεθος της εργαλειοποίησης που επιχειρήθηκε και επιχειρείται. Και θα συνεχίσει αφού το μόνο που έχουν να δείξουν είναι μια διαρκής προσπάθεια αποσταθεροποίησης.
Και, ναι, τα… τσαντίρια δεν έχουν θέση μπροστά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Δεν είναι θέμα αισθητικής, είναι θέμα ουσίας που όποιος δεν το καταλαβαίνει κάπου κάτι έχει χάσει…
