Ο Νάσος Ηλιόπουλος δήλωσε ότι δεν μπορεί να κάθεται άλλο να τον ρουφήξει ο βούρκος (sic) και επιλέγει να αντιμετωπίσει κατάμουτρα τις δυσκολίες της αποχώρησης από τον ΣΥΡΙΖΑ. Φαντάζομαι ότι έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει.
Θυμίζω, δε, ότι ήταν η προσωπική επιλογή του Τσίπρα για εκπρόσωπος Τύπου επί χρόνια.
Οχι κάποιο τριτοδεύτερο στέλεχος, ούτε κάποιος/κάποια που είδε φως και μπήκε τυχαία.
Τι δήλωσε λοιπόν η Ελενα Ακρίτα, η οποία ήρθε (κυριολεκτικά) χθες στο κόμμα; «(…) ευχήθηκα να παραμείνει. Λάθος. Νάσο, καλό δρόμο κι απ’ το πεζοδρόμιο. Για να μην πω τίποτα χειρότερο πάνω στην οργή και τη θλίψη μου».
Δηλαδή, έως χθες, ο Νάσος ήταν αξιόμαχο στέλεχος και φέρελπις νέος.
Σήμερα έγινε ο «χαζούλης» που πρέπει να του πούμε να πάει απ’ το πεζοδρόμιο μην τον πατήσει κάνα αμάξι.
Αριστερά και ανθρωποφαγία είναι έννοιες ταυτόσημες, σύντροφοι.
Εκεί καταλήγω με βαθιά και ειλικρινή θλίψη.
