Σήμερα θα επιχειρηθεί η «αφύπνιση» του ελληνικού ποδοσφαίρου, μία μόλις ημέρα μετά την Κοίμηση της Θεοτόκου. Προφανώς δεν περιμένουμε η Παναγία να βάλει το χέρι Της και σ’ αυτήν την περίπτωση, παρά το γεγονός ότι στα δύσκολα είθισται να Της το ζητάμε. Αλλωστε οι άμεσα ενδιαφερόμενοι φρόντισαν με τα ίδια τους τα χέρια –και όχι τα πόδια– να «βγάλουν τα μάτια τους» απαξιώνοντας το «προϊόν» στο οποίο έχουν επενδύσει δεκάδες εκατομμύρια. Διότι, πέραν όλων των άλλων και παρά τη συναισθηματική φόρτιση της φανέλας και των συμβόλων, το ποδόσφαιρο είναι μια σοβαρή επιχειρηματική δραστηριότητα.
Τρόπος του λέγειν, δηλαδή, μια και –όπως συμβαίνει συνήθως στην Ελλάδα– όλα γίνονται στο «περίπου»: στην οικονομία ο καπιταλισμός είναι «περίπου», στην πολιτική οι ιδεολογίες είναι «περίπου» και πάει λέγοντας. Στην προκειμένη περίπτωση, η βία εντός και εκτός γηπέδων δεν είναι ελληνικό «φαινόμενο», μόνο όμως στην Ελλάδα χρειάζεται να έχεις μυαλό για να εξηγήσεις το προφανές: ότι παγκοσμίως οι οδομαχίες διεξάγονται μεταξύ ατόμων που κρύβουν κάτω από τις φανέλες το μίσος και τον φανατισμό ακραίων ιδεολογιών. Δεν πρόκειται συνεπώς μόνο για οπαδική αλλά και για πολιτική βία που χρησιμοποιεί ως άλλοθι το ποδόσφαιρο.
Ας φροντίσουν λοιπόν όλοι, κυρίως οι μέτοχοι των ΠΑΕ, ώστε να μη φθάσουμε να λέμε αυτό που πίστευε ο Τσόρτσιλ για το ποδόσφαιρο: ότι είναι παιχνίδι κυρίων που παίζεται από χούλιγκαν. Τον πρώτο λόγο έχει η κυβέρνηση προκειμένου να σπάσει τους κρίκους της αλυσίδας που συνδέει τη βία με τα γήπεδα.
