Ανεξάρτητα από το πώς το βλέπει κανείς, έχουμε ένα «υπέρβαρο» κράτος με πολλά «λιπαρά». Και πριν ξεκινήσει κανείς να απαντήσει στο ερώτημα «τι κάνουμε» για να το ελαφρύνουμε από το βάρος του, προέχει να απαλλαγούμε ως κοινωνία από τα δικά μας βάρη. Συνεπώς πριν μπλέξουμε με τα ιδεολογικά κλισέ χρειάζεται να σκεφθούμε πρακτικά: λιγότερο κράτος ή περισσότερη κοινωνία με αυτόνομους πολίτες που δημιουργούν. Αν κάτι έπρεπε να διδαχθούμε από την πανδημία, αυτό είναι ότι το κράτος στάθηκε όρθιο γιατί αυξήθηκαν οι δημόσιες δαπάνες. Επειδή όμως το χρήμα δεν είναι του Δημοσίου αλλά των φορολογούμενων, η μετα-πανδημική περίοδος δημιουργεί ψευδαισθήσεις για το ρόλο του κράτους στα σύγχρονα κοινωνικοοικονομικά δεδομένα.
Οπως είναι «ρετρό» οι φιλελεύθεροι να επικαλούνται τη Θάτσερ και τον Ρέιγκαν, άλλο τόσο παλαιομοδίτικο είναι οι σοσιαλδημοκράτες και οι αριστεροί να θεωρούν ότι επειδή λειτούργησε το κράτος στην πανδημία δεδικαίωται ο κρατισμός. Το παρελθόν διδάσκει ότι το κράτος μεγαλώνει σε περιόδους κρίσης διευρύνοντας τα όρια των εξουσιών του, αλλά τα προβλήματα για τους πολίτες συνεχίζονται εφόσον οι δαπάνες αυξάνονται από κεκτημένη ταχύτητα. Ο αδρανής κρατισμός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος στο δρόμο για την επιστροφή στην κανονικότητα, γιατί όσο μεγαλύτερο είναι το κράτος τόσο περισσότερες είναι οι ομάδες συμφερόντων.
Συνεπώς το υπέρβαρο του κράτους χρειάζεται να μεταφερθεί στην κοινωνία: Προς το παρόν έχουμε ένα «βαρύ» κράτος και μια «ελαφριά» κοινωνία, ενώ έπρεπε να συμβαίνει το αντίστροφο. Τα τελευταία γεγονότα το επιβεβαιώνουν και δεν αφορούν μόνο την οικονομία.
