Πριν δύο εβδομάδες γράφαμε για τα μπλόκα των αγροτών ότι δεν είναι απλά μία εργασιακή κινητοποίηση, αλλά μία κακή συνήθεια προηγούμενων δεκαετιών που πρέπει να κοπεί. Τα αιτήματα, λοιπόν, που έστειλαν οι αγρότες στον πρωθυπουργό τις προάλλες το επιβεβαιώνουν πανηγυρικά αυτό. Εάν συνυπολογίσουμε και τα αιτήματα από την άλλη κακή συνήθεια, τις φοιτητικές κινητοποιήσεις που φωνάζουν για «ιδιωτικοποίηση της Παιδείας», η χώρα φαίνεται ότι ξαναζεί μέρες της δεκαετίας του 1990.
Εν προκειμένω, οι αγρότες, εκτός από δύο όντως δίκαια αιτήματα (αντιπλημμυρικά έργα και καταπολέμηση των «ελληνοποιήσεων» ξένων προϊόντων), ζητούν ούτε λίγο ούτε πολύ να πληρώνει το κράτος, δηλαδή όλοι μας, για τις ενδεχόμενες ζημιές τους, ενώ όταν θα έχουν κέρδη θα τα κρατούν βέβαια όλα για τον εαυτό τους. Πιο συγκεκριμένα, θέλουν αφορολόγητο πετρέλαιο, κατάργηση ΦΠΑ, αποζημίωση στο 100% για οποιαδήποτε απώλεια εισοδήματος, ηλεκτρικό ρεύμα μισοτιμής και όχι μόνο να μην περικοπούν οι επιδοτήσεις τους αλλά να αυξηθούν κιόλας. Σαν να λέμε και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος και μία πίτα δώρο.
Το ακόμα χειρότερο, ωστόσο, είναι ότι οι διαμαρτυρόμενοι αγρότες εκφράζουν όλα αυτά τα αιτήματα μπλοκάροντας ταυτόχρονα δημόσιους δρόμους με τα τρακτέρ τους. Με άλλα λόγια, δεν θέλουν απλώς να πληρώνουμε οι υπόλοιποι για τις δικές τους απώλειες, θέλουν να κάνουμε και θυσίες για τον δικό τους «αγώνα». Εδώ πλέον η κατάσταση αλλάζει επίπεδο και θυμίζει Ελλάδα της δεκαετίας του 1980, τότε που παραλύαμε ως χώρα με την παραμικρή κινητοποίηση ενός κλάδου, μέχρι που απλά ενδίδαμε στα αιτήματά του και πηγαίναμε όλοι σπίτια μας χαρούμενοι.
Οι δεκαετίες του ‘80 και του ‘90 όμως είχαν μία μικρή διαφορά σε σχέση με σήμερα: Τότε ίσχυε το «λεφτά υπάρχουν». Σήμερα, από την άλλη, υπάρχουν τα πάντα εκτός από λεφτά. Υπάρχει τεχνολογία που χαμηλώνει τα κόστη παραγωγής, υπάρχει ευρωπαϊκή και παγκοσμιοποιημένη αγορά, υπάρχουν οι γνώσεις και τα εργαλεία για ποιοτική έρευνα και ανάπτυξη κ.α. Μόνο που για να τα εκμεταλλευτεί κάποιος όλα αυτά χρειάζεται να δουλέψει και μάλιστα να δουλέψει πολύ. Χρειάζεται δηλαδή το αντίθετο από επιδοτήσεις, οι οποίες, ναι, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να είναι αναγκαίες, όπως π.χ. σε περιόδους προσαρμογής ή εμβρυώδους ανάπτυξης ενός τομέα, αλλά δεν μπορεί να αποτελούν πυλώνα οποιασδήποτε πολιτικής (εκτός από πολιτικές πρόνοιας).
Για να είμαστε ξεκάθαροι, ο αγροτικός τομέας είναι σημαντικός και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη και στο μέτρο που χρειάζεται στήριξη, η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη της πρέπει να την παρέχουν, με ή χωρίς επιδοτήσεις. Το κατά πόσο, όμως, θα είναι ανταγωνιστικοί οι αγρότες σε σχέση με τους συναδέλφους τους από όλο τον κόσμο εξαρτάται αποκλειστικά από την πραγματική εργασία τους και τα προϊόντα που αυτή θα προσφέρει. Δεν εξαρτάται ούτε από επιδοτήσεις ούτε από κίνητρα εισόδου στον κλάδο τους ούτε από κινητοποιήσεις και μπλόκα. Ίσα ίσα που, δεδομένων των σημερινών τεχνολογιών, οι κινητοποιήσεις και τα μπλόκα τούς τρώνε χρόνο τον οποίο θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν παραγωγικά. Κι ας είμαστε στη μέση του χειμώνα.
