Εάν οι αγροτικές και οι φοιτητικές κινητοποιήσεις του προηγούμενου μήνα παραπέμπουν σε κακές συνήθειες της κοινωνίας μας, τα επεισόδιαμε πέτρες στο Αριστοτέλειο και το σαμποτάζ των ηλεκτρονικών εξετάσεων στο Καποδιστριακό την περασμένη εβδομάδα παραπέμπουν σε μερικά από τα χειρότερα συμπτώματα των παθογενειών μας.
Στην ουσία, αυτό που φαίνεται ότι συμβαίνει είναι πως όσο ο εκσυγχρονισμός της ελληνικής κοινωνίας συνεχίζεται, τόσο πιο έντονα αντιδρούν εκείνα τα κομμάτια της που θίγονται. Πρόκειται για κάποιες από τις πιο συντηρητικές και ταυτόχρονα καλομαθημένες κοινωνικές ομάδες, οι οποίες για υπερβολικά πολύ καιρό σε αυτήν τη χώρα ήξεραν ότι μπορούν να περάσουν ό,τι θέλουν, αρκεί να κάνουν τον ανάλογο θόρυβο. Όχι πια.
Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Κοινωνικές αντιδράσεις που κάποτε καταδυνάστευαν την καθημερινότητά μας μοιάζουν πλέον με τον επιθανάτιο ρόγχο μίας παλιότερης Ελλάδας. Διοικητικοί υπάλληλοι του ελληνικού πανεπιστημίου έφτασαν στο θλιβερό σημείο να σαμποτάρουν την εξεταστική, ενώ το περίφημο «φοιτητικό κίνημα», αφού είδε και απόειδε με τα σκορποχώρια φοιτητών που συγκεντρώνει, άρχισε να μετατρέπεται στο γνωστό «κίνημα» των κουκουλοφόρων που ρίχνουν πέτρες στα ΜΑΤ. Κάποτε στην Ελλάδα, που λέτε, αυτές οι ακρότητες έπιαναν τόπο. Τώρα όμως η μεταρρύθμιση στην Παιδεία προχωρά κανονικά.
Μαζί με αυτού του είδους τις αντιδράσεις ασθμαίνει και όλο το αριστερό ιδεολογικό αφήγημα που τις στήριζε διαχρονικά. Κάποτε οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις έβγαζαν εύκολα τον κόσμο στους δρόμους και τα συνθήματά τους είχαν πέραση, γιατί επικεντρώνονταν στους «οργισμένους» νέους και την εργατιά. Τώρα, που η πλειοψηφία της κοινωνίας είναι με τις μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης, η Αριστερά προσπαθεί να μας πείσει ότι «έχουμε χούντα». Βλέπει στη χώρα μία κατάσταση νομιμότητας και θεσμικής ομαλότητας και θέλει να μας την περάσει για αυταρχισμό. Έτσι είναι... Αν έχεις μάθει για πολύ καιρό στο μπάχαλο, λες ότι η κανονικότητα είναι χούντα και όταν βλέπεις να γίνονται μεταρρυθμίσεις που δεν σου αρέσουν, μπερδεύεις τη δημοκρατία με τον καθεστωτισμό.
Εν κατακλείδι, όσο η Ελλάδα προσπαθεί να εκσυγχρονιστεί, τόσο θα υπάρχουν αντιδράσεις και όσο πιο πολύ προσπαθεί, τόσο πιο έντονες θα είναι. Σε ένα βαθμό αυτό είναι φυσιολογικό. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι να μην σταματά αυτή η προσπάθεια. Δείτε, λ.χ., και το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια. Σε πολλούς δεν άρεσε, πέρασε όμως. Αυτή είναι και η μεγάλη διαφορά της Ελλάδας του σήμερα με την Ελλάδα του χθες. Εκείνη η Ελλάδα φώναζε πολύ για να μην αλλάξει ποτέ τίποτα και, για πολύ καιρό, τα κατάφερνε και όντως δεν άλλαζε τίποτα. Τώρα που τελικά κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει, τα πιο συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας θα φωνάξουν, θα σπάσουν, θα πουν για χούντες, θα κάνουν ό,τι τέλος πάντων μπορούν για να γυρίσουν οι αλλαγές πίσω. Αυτή την Ελλάδα προσπαθούμε να προσπεράσουμε. Αυτή έχει πληγωθεί βαριά και αυτή αντιδρά.
