Μερικά χρόνια πριν, ακριβώς μια τέτοια ημέρα, είχα γράψει στο Διαδίκτυο: «Σαν σήμερα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έφερε τη Δημοκρατία στον τόπο μας». Το έγραψα γνωρίζοντας ότι αυτό ακριβώς συνέβη στη συγκεκριμένη σελίδα της νεότερης ιστορίας της χώρας μας, χωρίς απολύτως καμία αμφιβολία.
«Ε, ψιτ, φίλος. Ο λαός έφερε τη Δημοκρατία», σχολίασε από κάτω ένας κολλητός μου, αδερφικός μου φίλος, ιδεολογικά αριστερόστροφος. Προφανώς ενοχλήθηκε και αμφισβήτησε ευθέως ότι τη μετάβαση από τη δικτατορία στη δημοκρατία την έφερε ο Καραμανλής. Την ίδια ενόχληση, και σε πιο έντονο ύφος, μου εξέφρασε και ένας αρχισυντάκτης όταν σε ένα βίντεο κάποτε στην τηλεόραση για τη μαύρη επέτειο της 21ης Απριλίου, έλεγα στο τελευταίο σπικάζ ότι «μετά από επτά χρόνια που η χώρα ήταν στο σκοτάδι, επέστρεψε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στην Ελλάδα και ήρθε ξανά η δημοκρατία».
Μετά την τραγωδία στην Κύπρο, ο Ιωαννίδης έκανε γνωστό στους αρχηγούς των Ενόπλων Δυνάμεων ότι η απόφασή του ήταν να κηρύξει πόλεμο στην Τουρκία με επίθεση στον Εβρο και να προχωρήσει άμεσα στην ένωση της διαμελισμένης πλέον Κύπρου με την Ελλάδα. Οι στρατιωτικοί βεβαιώθηκαν ότι είχαν να κάνουν με τρελό και πήραν την απόφαση να καλέσουν τους πολιτικούς για να παραδώσουν την εξουσία.
Στην πρώτη σύσκεψη με τους πολιτικούς αρχηγούς η απόφαση που ελήφθη ήταν να αναλάβει μεταβατικός πρωθυπουργός ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος με αντιπρόεδρο της κυβέρνησης τον Γ. Μαύρο. Ο Ευάγγελος Αβέρωφ ήταν που επέμεινε και έπεισε τελικά για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Δεν χάρηκαν όλοι στο Πεντάγωνο. Οι αρχηγοί Ναυτικού και Αεροπορίας συμφώνησαν, όμως άλλοι προβληματίστηκαν γιατί το σχέδιο που είχαν πιθανόν στο μυαλό τους ήταν αυτό της παρένθεσης. Να παραδώσουν δηλαδή την εξουσία για λίγο και να επιστρέψουν με την πρώτη ευκαιρία.
Το αεροπλάνο του Γάλλου Προέδρου Ζισκάρ ντ’ Εστέν προσγειώθηκε στην Αθήνα εκείνο το βράδυ της 23ης προς 24 Ιουλίου του 1974 και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πάτησε ελληνικό έδαφος μετά από περίπου 11 χρόνια αυτοεξορίας.
Τον είχαν διαβεβαιώσει ο… πρόεδρος της Δημοκρατίας επί χούντας Φαίδων Γκιζίκης και ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων Γρηγόρης Μπονάνος ότι δεν θα υπήρχε κίνηση εναντίον του από τους στρατιωτικούς.
Στις 04:15 τα ξημερώματα ο Καραμανλής ορκίστηκε πρωθυπουργός και αμέσως ο τόπος μπήκε στη φάση της μετάβασης στην ομαλότητα. Τίποτα δεν μπορούσε να εγγυηθεί ότι όλα θα κυλούσαν όπως τελικά κύλησαν παρά μόνο ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο οποίος, σημειωτέον, τις πρώτες ημέρες μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, κοιμόταν σε διαφορετικά μέρη χωρίς να είναι βέβαιος αν οι αστυφύλακες για την ασφάλειά του τον προστάτευαν πραγματικά.
Στους μήνες που ακολούθησαν οδήγησε τον τόπο σε εκλογές προκειμένου η κυβέρνηση να έχει λαϊκή εντολή, έλυσε το πολιτειακό με το δημοψήφισμα, νομιμοποίησε το ΚΚΕ, έφτιαξε το πιο ανθεκτικό σύνταγμα που είχε ποτέ η χώρα, το οποίο τέθηκε σε εφαρμογή τον Ιούνιο του 1975 και με τις αναθεωρήσεις του ισχύει μέχρι σήμερα, καθάρισε το κράτος σε πολύ μεγάλο βαθμό από τα χουντικά σταγονίδια που καιροφυλακτούσαν και δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες για να διεξαχθεί η δίκη των συνταγματαρχών όπου καταδικάστηκαν και οδηγήθηκαν στη φυλακή.
Μόνο κάποιος αφελής μπορεί να τα θεωρήσει όλα αυτά εύκολα, αυτονόητα και δεδομένα. Οσο κι αν δυστυχώς κάποιοι ενοχλούνται, πράγματι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έφερε τη δημοκρατία στον τόπο, αποδεδειγμένα και χωρίς υποσημειώσεις και αστερίσκους. Η ιστορία δεν ξαναγράφεται και τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους.
