Το θέμα καταντά τραγελαφικό. Μπορεί μέχρι και η Χαμάς να έχει μπει στη συζήτηση για τη συμφωνία και να ετοιμάζεται να απελευθερώσει τους Ισραηλινούς ομήρους που έχουν απομείνει ζωντανοί, στην Αθήνα όμως κάποιες δεκάδες ξεχασμένων κάνουν πορεία στο κέντρο κλείνοντας δρόμους και δημιουργώντας αυτό που ξέρουν: μπάχαλο.
Με πανό που γράφουν «αυξήσεις στους μισθούς, προσλήψεις στην υγεία, λευτεριά στην Παλαιστίνη» –όλα σε ένα δηλαδή– βγάζουν το αντισημιτικό τους μένος τρομοκρατημένοι από το γεγονός ότι θα μείνουν χωρίς αντικείμενο, αν και τελικά πάντα κάτι βρίσκουν. Η τραγωδία των Τεμπών δίπλα στη σημαία της Παλαιστίνης με την επαναστατική γυμναστική να συνεχίζεται.
Για παράδειγμα, διαμαρτύρονταν για τη δήθεν αστυνομική βία στην πορεία που αποφάσισαν να κάνουν προς την ισραηλινή πρεσβεία με σημαίες της Παλαιστίνης ανήμερα της σφαγής της 7ης Οκτωβρίου, κάτι που μόνο η Χαμάς θα μπορούσε να κάνει και έκανε γιορτάζοντας την ημέρα λίγο προτού συρθεί στη συμφωνία που έκλεισε με την εκεχειρία που επιτεύχθηκε.
Όπως και να το δει κανείς, το γεγονός ότι συνεχίζουν τις πορείες δείχνει τι ακριβώς συμβαίνει. Και ναι υπάρχει το δημοκρατικό δικαίωμα της συγκέντρωσης και της διαμαρτυρίας, όμως υπάρχει και αυτό της ελεύθερης κυκλοφορίας και της ομαλής λειτουργίας μιας πόλης. Πολύ περισσότερο την ώρα που το αντικείμενο των διαμαρτυριών, τουλάχιστον για την ώρα, δεν υφίσταται.
Διότι στο τέλος της ημέρας υπάρχουν και όλοι οι άλλοι που δεν έχουν κανέναν λόγο ούτε το ανισημιτικό μένος μιας ελάχιστης μειοψηφίας να ανέχονται ούτε και τον περιορισμό της ελευθερίας τους, μια και μιλάμε περί ελευθεριών.
