Πάνε χρόνια. Είκοσι τρία ολόκληρα χρόνια... Εγώ τότε ήμουν στα πρώτα μου βήματα στον μαγικό κόσμο της τηλεόρασης, γεμάτος όνειρα και λαχτάρα! Όνειρα να μάθω στην πράξη καλά τη δουλειά του τηλεοπτικού συντάκτη και λαχτάρα για την ενημέρωση και την είδηση.
Είκοσι πέντε ετών ήμουν το 2001 όταν συνέβη αυτό που θα σας διηγηθώ. Το «ταξίδι» μου στο πιο δυνατό και επιδραστικό μέσο ενημέρωσης είχε ξεκινήσει δυο τρία χρόνια νωρίτερα σε μικρότερο κανάλι, αλλά πλέον μου είχε δοθεί η ευκαιρία να «τρέξω» σε μεγάλο γήπεδο.
Εκείνο το βράδυ λοιπόν η εντολή του αρχισυντάκτη ήταν να πάω στη Λυρική Σκηνή, που τότε στεγαζόταν στο θρυλικό κτήριο της οδού Ακαδημίας, εκεί που σήμερα βρίσκεται το Δημοτικό Θέατρο Ολύμπια.
Ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης με τη σύζυγό του Δάφνη θα παρακολουθούσαν την παράσταση και ήταν πρώτης τάξεως ευκαιρία για τα κανάλια να αποσπάσουν μια δήλωσή του.
«Αφού μιλήσει για το έργο, θα τον ρωτήσεις. Μην κολλήσεις. Κι ας μην απαντήσει. Ρώτα εσύ, κι ας κάνει ό,τι θέλει», μου είπαν. Την ερώτηση ειλικρινά δεν τη θυμάμαι ακριβώς. Νομίζω ήθελαν να του ζητήσω να σχολιάσει άλλο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ για εντελώς άσχετο θέμα που όμως ήταν «πικάντικο» και βούτυρο στο ψωμί για τα κανάλια εκείνες τις ημέρες.
Πώς το είπε ο Νταλάρας;
Ναι, ντράπηκα που έπρεπε να κάνω αυτήν την ερώτηση. Έγινε μάχη μέσα μου. Το πάλεψα πολύ. Και δυστυχώς, την κρίσιμη στιγμή, την έκανα. Σχεδόν με σκυμμένο το κεφάλι, ρώτησα τον πρωθυπουργό αυτό που δεν έπρεπε να ρωτήσω. Γιατί δεν έπρεπε; Γιατί τη συγκεκριμένη ερώτηση δεν ήταν σωστό και πρέπον να την υποβάλλω εκείνη τη στιγμή, σε αυτόν τον χώρο. Αλλού μπορεί. Όχι εκεί και όχι εκείνη την ώρα.
Ο Σημίτης έβαλε τα χέρια του πάνω στα μικρόφωνα. «Είναι δυνατόν να με ρωτάτε εδώ για αυτό;» μου είπε και το βλέμμα του έσταζε λύπηση για την ύπαρξή μου. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ντράπηκα από εδώ μέχρι το φεγγάρι και πίσω. Ο Κώστας Σημίτης ήταν, κατά τη γνώμη μου, ένας κάκιστος πρωθυπουργός, αλλά αυτό δεν αλλάζει τα δεδομένα. Ήταν ο πρωθυπουργός της χώρας και η ερώτησή μου ήταν σαφώς αντιδεοντολογική και στα όρια προσβλητική.
Εξυπνάκηδες θα σπεύσουν να πουν ότι στην Αμερική, που ανακάλυψε την τηλεόραση, δεν υπάρχουν αυτά τα ψιλά γράμματα και ρωτάς τον οποιονδήποτε, οτιδήποτε, οπουδήποτε. Και ποιος σας είπε ότι στην Αμερική τα έχουν κάνει όλα σωστά;
Με τον Νταλάρα λοιπόν ξεκάθαρα.
Γιατί δεν την είπε στα παιδιά που είχε μπροστά του, αλλά στους «καρχαρίες» πίσω από τους νέους συναδέλφους. Αν δεν αρέσει σε κάποιους επειδή τα είπε αυτός, άλλο θέμα. Επί της ουσίας, όμως, αλήθειες είπε. Δεν είναι δημοσιογραφία αυτό. Με μία μόνο επισήμανση. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Δεν είναι όλοι σάπιοι στη δημοσιογραφία και στην τηλεόραση που υπηρετώ και εξακολουθεί να μου δίνει ψωμί. Με τον ιδρώτα μου φυσικά και δίνοντας, όποτε χρειαστεί, με ευγένεια μάχες για τις αρχές μου.
Υγ.: Το γεγονός ότι συμφωνεί με τον Νταλάρα ο Πολάκης δεν είναι καλό. Για τον Νταλάρα δεν είναι καλό. Αλλά, τέλος πάντων, δεν αλλάζει η ουσία.
