Ο Νίκος Μαραντζίδης σε άρθρο του στο Protothema.gr. περιγράφει πως βλέπει την πολιτική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά δεν χαρίζεται καθόλου στον Στέφανο Κασσελάκη. Σύμφωνα με τον γνωστό πολιτικό αναλυτή, ο τρόπος εκλογής του έκπτωτου προέδρου στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν πρωτοφανής στα παγκόσμια χρονικά, όπως πρωτοφανής στο παγκόσμιο πολιτικό σκηνικό είναι η κατάρρευση και η απαξίωση ενός μεγάλου κόμματος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο άλλοτε επικεφαλής της προεκλογικής καμπάνιας του Αλέξη Τσίπρα στις εθνικές εκλογές του 2023 καταφέρεται με ιδιαίτερα σκληρές εκφράσεις κατά του Στέφανου Κασσελάκη. Σύμφωνα με τον ίδιο ο Στέφανος Κασσελάκης είναι ένας ουρανοκατέβατος ψευδομεσσίας που διακατέχεται από αλαζονεία και ρηχότητα. Μάλιστα για την ίδια πολιτική ρηχότητα κατηγορεί και τους φανατικούς οπαδούς του στον ΣΥΡΙΖΑ. Επιπλέον υποστηρίζει ότι ο κόσμος γελάει με τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και με το πως ηγήθηκε του κόμματος ο Στέφανος Κασσελάκης, εξηγώντας ότι αποτελεί ένα μείγμα προβληματικής εταιρικής διαχείρισης και πρωινάδικων - lifestyle εκπομπών.
Το εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε
Ο πολιτικός επιστήμονας υποστηρίζει ξεκάθαρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον έχει χάσει το σεβασμό των πολιτών και απέτυχε στην αποστολή του, δηλαδή στο να εκφράσει μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση στην αριστερά. Μάλιστα στο άρθρο του αφιερώνει αρκετά μεγάλο μέρος για να αποδομήσει τους γελοίους ισχυρισμούς των Kasselistas, οι οποίοι παρομοιάζουν την καθαίρεσή Κασσελάκη με την καθαίρεσή του... Νίκου Ζαχαριάδη από το ΚΚΕ το 1956. Τέλος ρίχνει τα καρφιά του στο Ευάγγελο Αντώναρο και τον Άρη Σπηλιωτόπουλο, υποστηρίζοντας ότι άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με την αριστερά, άνθρωποι ταυτισμένοι με την δεξιά ή και το lifestyle, προσπαθούν σήμερα να κινήσουν τα νήματα στο κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς υπέρ του Στέφανου Κασσελάκη. Εν προκειμένω στο άρθρο του ο Νίκος Μαραντζίδης εξήγησε εξαιρετικά εύστοχα την πολιτική κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ.
Ακολουθεί το άρθρο όπως δημοσιεύτηκε στο Protothema.gr:
Ένας τόσο ρηχός κόσμος
Η καθαίρεση του Στέφανου Κασσελάκη ήταν από κάθε άποψη ένα πρωτοφανές γεγονός στην κομματική ζωή της Μεταπολίτευσης, όπως και η εκλογή του εξάλλου.
Ενας άρτι αφιχθείς εξ Αμερικής φιλόδοξος νέος επιχειρηματίας με μάλλον νεοφιλελεύθερες απόψεις για την οικονομία και την κοινωνία, χωρίς να είναι καν μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, εκλέχθηκε πρόεδρός του. Εντεκα μήνες μετά καθαιρέθηκε. Στο μεταξύ το κόμμα του είχε γίνει Αμέρικαν μπαρ, που θα έλεγαν και οι παλιοί.
Πρόκειται για πρωτοφανή κατάσταση. Οχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά πουθενά στον κόσμο δεν μπορεί να βρει κανείς παρόμοια εξέλιξη σε μεγάλο κόμμα. Και το καλύτερο; Σήμερα, ο έκπτωτος πρόεδρος θέλει να επανέλθει δριμύτερος, έτοιμος να τα αλλάξει όλα, πάλι. Το πιο διασκεδαστικό σε όλο αυτό είναι ότι μερικοί από τους πιο φανατικούς οπαδούς του ήταν ταυτισμένοι στο παρελθόν με τη Ν.Δ. ή και με άλλα δεξιά κόμματα.
Πώς τώρα συμβαίνει σε ένα κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς να παίζουν ρόλο άνθρωποι που δεν έχουν σχέση με καμία εκδοχή της Αριστεράς -ριζοσπαστικής ή μετριοπαθούς- είναι κάτι που με ξεπερνά. Αν έχετε έναν φίλο από οποιαδήποτε ξένη χώρα και του τα εξιστορήσετε όλα αυτά, το πιθανότερο είναι να σας περάσει για μεγάλο παραμυθά.
Μετά την πρόσφατη καθαίρεση του Κασσελάκη μερικοί οπαδοί του αναζήτησαν ιστορικό προηγούμενο στην καθαίρεση του Νίκου Ζαχαριάδη. Πράγματι, στις 11-12 Μαρτίου 1956, η 6η Πλατιά Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ που συνήλθε κοντά στο Βουκουρέστι (όπου ήταν η έδρα του κόμματος μετά το 1949) καθαίρεσε τον μέχρι τότε αδιαφιλονίκητο ηγέτη του ΚΚΕ.
Υπό την επιτήρηση των Σοβιετικών, τα πράγματα κύλησαν γρήγορα. Ακόμη και οι στενότεροι συνεργάτες του Ζαχαριάδη σιώπησαν ή τον εγκατέλειψαν φανερά. Η Ολομέλεια, στο πλαίσιο της αντι-ζαχαριαδικής στροφής, αποφάσισε ομόφωνα να καθαιρέσει τον Ζαχαριάδη. Δεν ήταν η πρώτη φορά που μια καθαίρεση συνέβαινε εντός του ΚΚΕ. Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, με άλλους πρωταγωνιστές και σε άλλες συνθήκες, τέτοιες καταστάσεις είχαν επαναληφθεί.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον Κασσελάκη; Μην παιδεύεστε. Καμία! Ακόμη κι αν θα έβλεπε κανείς κάποιες αναλογίες (π.χ. καθαίρεση ηγέτη από όργανα του κόμματος), οι διαφορές είναι τόσο τρανταχτές που περισσότερο αναδεικνύουν το εξωφρενικό της ανάδειξης στην ηγεσία ενός αριστερού κόμματος ενός ουρανοκατέβατου «ψευδομεσσία» παρά φωτίζουν πτυχές που οι αγανακτισμένοι οπαδοί του έκπτωτου θέλουν να αναδείξουν.
Η αλήθεια είναι ότι το ΚΚΕ του Νίκου Ζαχαριάδη ήταν ένα σκληρό σταλινικό κόμμα πειθαρχημένων επαναστατών, αφιερωμένων στην υπόθεση της σοσιαλιστικής παγκόσμιας επανάστασης, όπως αυτοί την έβλεπαν. Ο ίδιος ο Ζαχαριάδης ήταν ένας ιδιαίτερος τύπος κομμουνιστή ηγέτη, που επιβλήθηκε στο ΚΚΕ από την Κομιντέρν τον Δεκέμβριο του 1931. Ο ίδιος αποτελούσε το ασυνήθιστο δημιούργημα της μακροχρόνιας προσήλωσης στον μπολσεβικισμό, στην κατεύθυνση της πιστής υπηρέτησης του διεθνούς κομμουνιστικού κέντρου.
Ο Ζαχαριάδης θεωρούσε τον εαυτό του -όχι εντελώς αδικαιολόγητα- έναν από τους αγαπημένους ξένους συντρόφους του Στάλιν και έμεινε πιστός σε αυτόν και μετά τον θάνατό του Σοβιετικού το 1953. Εξάλλου, ο σταλινικός διεθνισμός του Ζαχαριάδη ήταν εκείνος που καθόρισε τόσο την απότομη άνοδό του όσο και την τραγική πτώση του.
Ο Ζαχαριάδης υπήρξε ένας «ηττημένος πρωταγωνιστής», ένας «ξεροκέφαλος» που πλήρωσε ακριβά τη στράτευση και τις επιλογές του. Μπορεί σήμερα όλα αυτά να δείχνουν από άλλο πλανήτη, αλλά υπήρξε μια εποχή όπου η ιδέα της επανάστασης και της βίαιης αλλαγής του κόσμου ήταν στην ημερήσια διάταξη. Πολλούς τους γοήτευσε. Πολλοί άλλοι τρόμαξαν. Από μια άποψη είχαν όλοι δίκιο.
Εναντι του ΚΚΕ και του Νίκου Ζαχαριάδη μπορούσες να νιώθεις φόβο, μίσος, θαυμασμό, σεβασμό ή ανησυχία. Μπορούσες να το απορρίπτεις από τα βάθη της καρδιάς σου ή να είσαι ταυτισμένος. Αυτό που ήταν αδύνατον να σου συμβεί ήταν να γελάσεις μ’ αυτό. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι άνθρωποι γελούν σήμερα μαζί του γιατί η ρηχότητα που αναδύεται από τις εξελίξεις στο εσωτερικό του είναι για γέλια. Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: ο κόσμος της πολιτικής όπως τον αντιλαμβάνεται ο «με λένε Στέφανο» και οι οπαδοί του είναι ρηχός, ανυπόφορα ρηχός. Συνιστά ένα μείγμα των πρακτικών και των αξιών του corporate world και του lifestyle των ελληνικών πρωινάδικων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να εκφράσει την εναλλακτική οδό ανάμεσα στις ελληνικές εκδοχές της σοσιαλδημοκρατίας και του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Επιχείρησε να μπολιάσει τη δυναμική των κινημάτων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς με τον πραγματισμό της μεταρρυθμιστικής κυβερνώσας Αριστεράς. Ο στόχος αυτός ήταν ευθύς εξαρχής δύσκολο να επιτευχθεί. Απέτυχε, χωρίς αμφιβολία. Οχι παταγωδώς, αλλά απέτυχε. Μέχρι την έλευση Κασσελάκη, όμως, είχε κερδίσει τον σεβασμό φίλων και αντιπάλων. Μετά τον έχασε κι αυτόν.
