Υπάρχουν λέξεις που δεν χρειάζονται επεξήγηση. «Μάνα» είναι μία απ’ αυτές. Δεν είναι απλώς ένας τίτλος, είναι σύμπαν ολόκληρο. Είναι η πρώτη αγκαλιά, το πρώτο βλέμμα, η πρώτη λέξη που έμαθα να προφέρω με αγάπη – κι ίσως η μόνη που δεν έπαψα ποτέ να λέω μέσα μου, έστω κι όταν τα χείλη μου σωπαίνουν.
Η γιορτή της μητέρας, για κάποιους, είναι απλώς μια γλυκιά αφορμή για λουλούδια, ευχές και οικογενειακά τραπέζια. Για εμένα όμως –και για πολλούς σαν κι εμένα– είναι μια μέρα γεμάτη σιωπηλή συγκίνηση. Μια μέρα που η καρδιά βαραίνει και τα μάτια γεμίζουν με εκείνα τα άδεια, αλλά γεμάτα, δάκρυα της απουσίας. Γιατί η μάνα μου δεν είναι πια εδώ… Κι όμως, είναι παντού.
Μου λείπει η φωνή της, εκείνη η καθησυχαστική, γεμάτη αγάπη χροιά που μπορούσε να διώξει κάθε μου φόβο. Μου λείπει η μυρωδιά της, το χαμόγελό της, η στοργή που δεν ζητούσε τίποτα για να δοθεί, μόνο ένα βλέμμα, μια αγκαλιά. Μου λείπει η παρουσία της στην καθημερινότητά μου, τα λόγια της, ακόμα κι εκείνες οι μικρές συμβουλές που τότε ίσως με ενοχλούσαν – κι όμως τώρα τις αναζητώ.
Αλλά όσο λείπει από την καρδιά μου, άλλο τόσο κατοικεί μέσα στη σκέψη μου. Την κουβαλώ μαζί μου κάθε στιγμή, σε κάθε απόφαση, σε κάθε μου πτώση και κάθε μου νίκη. Είναι ο εσωτερικός μου καθρέφτης, η πυξίδα που ακόμα δείχνει προς την καλοσύνη και την αλήθεια. Είναι η φωνή που μου λέει «προχώρα», όταν όλα δείχνουν χαμένα, και η ηρεμία που με αγκαλιάζει όταν ο κόσμος γίνεται αφόρητος.
Η μάνα είναι το θεμέλιο της ψυχής. Όταν τη χάσεις, δεν χάνεις απλώς έναν άνθρωπο, χάνεις ένα κομμάτι από σένα, έναν ρυθμό που μόνο εκείνη μπορούσε να κρατήσει σωστά.
Σήμερα λοιπόν, στη γιορτή της μητέρας, δεν κρατώ λουλούδια στα χέρια. Κρατώ μνήμες. Και τις προσφέρω στην απουσία της, σαν να τις ακουμπώ στο προσκεφάλι της. Γιατί η μάνα δεν φεύγει ποτέ πραγματικά. Όσο τη θυμάσαι, όσο την αγαπάς, όσο συνεχίζεις να την κουβαλάς μέσα σου… είναι εδώ.
Για όλες τις μάνες που έφυγαν, για όλες που είναι ακόμα δίπλα μας, και για τη μία –τη δική μου– που θα είναι πάντα η πιο μεγάλη απουσία και η πιο δυνατή παρουσία της ζωής μου… Χρόνια πολλά.
