Την περασμένη Κυριακή γιορτάσαμε τη Γιορτή της Μητέρας. Μια μέρα αφιερωμένη στη γυναίκα που μας έφερε στον κόσμο, που μας κράτησε στην αγκαλιά της όταν φοβόμασταν, που συχνά θυσίασε τη δική της ζωή για να μας χαρίσει τη δική μας. Οι ευχές γέμισαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα παιδιά έφτιαξαν ζωγραφιές, τα ανθοπωλεία γνώρισαν την ετήσια «άνοιξή» τους.
Μέσα σε αυτή τη μέρα της τρυφερότητας, μια φίλη και εξαιρετική μητέρα είπε κάτι που αρχικά με ξάφνιασε:
«Ίσως ήρθε η ώρα να μην υπάρχει μόνο η Γιορτή της Μητέρας. Ίσως να χρειαζόμαστε μια Γιορτή των Γονιών».
Προβληματίστηκα με την σκέψη αυτή για ώρα και στην αρχή, ξαφνιάστικα. Πώς μπορούμε να σβήσουμε, έστω και συμβολικά, τη μορφή της μάνας – της γυναίκας που φέρει τη ζωή μες στο σώμα της; Όμως όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο αναδύονταν μέσα μου εικόνες που άλλαζαν τη μορφή της παραδοσιακής οικογένειας όπως την ξέραμε.
Η μητέρα δεν είναι πια η μόνη που ξαγρυπνά. Δεν είναι πια η μόνη που μεγαλώνει, που προσφέρει, που υπομένει. Ο πατέρας, ο σύζυγος, ο σύντροφος — έχει πλέον καθίσει δίπλα της στο ίδιο «τραπέζι» της ευθύνης, της φροντίδας και της αγάπης. Έχει σταθεί με την ίδια αφοσίωση μπροστά στην αγωνία του παιδιού, έχει πάρει άδεια πατρότητας για να μείνει σπίτι, έχει μάθει να τρέμει μπροστά στον πυρετό όπως κι εκείνη.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Ζούμε πια σε μια εποχή που η έννοια της οικογένειας δεν χωρά πια σε ένα μόνο σχήμα. Οικογένεια είναι οι δύο γυναίκες που μεγαλώνουν ένα παιδί με αγάπη και δύναμη. Είναι οι δύο άντρες που φροντίζουν κάθε του βήμα με τρυφερότητα και θαυμασμό. Είναι ο πατέρας που μεγαλώνει μόνος ένα παιδί. Είναι η μητέρα που δεν είχε ποτέ δίπλα της στήριγμα, αλλά δεν της έλειψε το κουράγιο. Είναι η γιαγιά που στάθηκε μάνα δεύτερη φορά.
Η πρόταση της φίλης μου Καίτης, δεν ήταν μια άρνηση της μητρότητας. Ήταν, αν θέλουμε να το δούμε με ανοιχτά μάτια, μια εξύψωσή της. Γιατί η ουσία της μητρικής αγάπης δεν βρίσκεται στη βιολογική πράξη. Βρίσκεται στην αυταπάρνηση, στη συνέπεια, στη φροντίδα χωρίς αντάλλαγμα. Και όλα αυτά μπορούν να υπάρξουν και σε μια πατρική αγκαλιά, και σε μια άλλη μορφή γονεϊκής παρουσίας.
Ίσως, λοιπόν, δεν χρειαζόμαστε λιγότερη αναγνώριση της μητέρας, αλλά περισσότερη αναγνώριση της γονεϊκότητας. Μια μέρα που να χωρά όλα τα χέρια που σηκώνουν ένα παιδί, όλες τις καρδιές που χτυπούν στον ρυθμό του. Μια γιορτή που δεν θα διαχωρίζει τον έναν από τον άλλον, αλλά θα ενώνει μέσα στην αγάπη.
Η κοινωνία αλλάζει, και μαζί της αλλάζει η δομή της οικογένειας. Δεν μπορούμε να κρατάμε τους εορτασμούς μας κολλημένους στο χθες, όταν το σήμερα χτίζει με άλλα υλικά. Ίσως να έφτασε η ώρα να μιλήσουμε με νέο τρόπο για την αγάπη που μας έφτιαξε ανθρώπους. Γιατί η αγάπη δεν έχει φύλο, εχει πράξεις. Και αυτές τις πράξεις τις βλέπουμε καθημερινά από ανθρώπους που τιμούν τον ρόλο του γονιού – είτε λέγονται μαμά, είτε μπαμπάς, είτε κάτι άλλο ενδιάμεσο ή πέρα από το δίπολο αυτό.
Η Γιορτή των Γονιών δεν θα υποτιμήσει τον ρόλο της μητέρας. Θα της δώσει σύντροφο στη γιορτή. Θα την απελευθερώσει από την υποχρέωση του «όλα μόνη». Θα αναγνωρίσει πως τα παιδιά χρειάζονται αγάπη από πολλές μεριές, και πως όποιος αγαπά χωρίς όρια, αξίζει να γιορτάζεται.
Και ίσως αυτή η νέα γιορτή να είναι το πιο δυνατό μήνυμα που μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας: ότι η αγάπη είναι υπόθεση όλων.
