Η είδηση του θανάτου της Αλεξάνδρας Νικολαΐδου, σε ηλικία μόλις 41 ετών, έπεσε βαριά. Η σύντροφος του Ντέμη Νικολαΐδη έδωσε μάχη με τον καρκίνο, μια μάχη που δεν την έβλεπαν όλοι, γιατί η κοινωνία μας έχει μάθει να κρίνει τον πόνο με βάση τα εξωτερικά του σημάδια. «Μα δεν σου φαίνεται», η πιο άδικη φράση που μπορεί να ακούσει ένας άνθρωπος που κουβαλά έναν σταυρό μέσα στο σώμα και στην ψυχή του.
Ο καρκίνος δεν είναι μόνο ιατρική διάγνωση. Είναι μια σκιά που απλώνεται πάνω από την καθημερινότητα, που εισβάλλει στα σπίτια, στις σχέσεις, στη δουλειά, στα όνειρα. Κι όμως, η κοινωνία συχνά τον αντιμετωπίζει σαν να είναι ορατός μόνο όταν φαίνεται: αν πέσουν τα μαλλιά, αν αλλάξει το πρόσωπο, αν κουραστεί το σώμα. Αλλά ο αληθινός πόνος είναι ύπουλος, σιωπηλός, πολλές φορές αόρατος.
Κάθε μέρα, περίπου 95 άνθρωποι πεθαίνουν από καρκίνο στην Ελλάδα. Ο ένας στους τέσσερις θανάτους στη χώρα μας οφείλεται σε αυτόν. Δεν είναι αριθμοί, είναι ζωές που σβήνουν, οικογένειες που βυθίζονται, παιδιά που μένουν ορφανά. Είναι ιστορίες σαν της Αλεξάνδρας, που έφυγε νωρίς, αλλά πάλεψε με θάρρος.
Η μάχη αυτή δεν είναι μόνο σωματική· είναι ψυχική, κοινωνική, υπαρξιακή. Και συχνά συνοδεύεται από σιωπή. Οι ασθενείς διστάζουν να μιλήσουν. Μερικές φορές γιατί δεν θέλουν να φορτώσουν τους άλλους, άλλες γιατί φοβούνται το στίγμα. Όμως η σιωπή δεν είναι λύση, είναι ακόμη ένας εχθρός.
Η πολιτεία έχει ευθύνη να σταθεί δίπλα. Η κυβέρνηση, μέσα από την Εθνική Στρατηγική για τον καρκίνο, έχει ανοίξει τον δρόμο για ψηφιακά εργαλεία πρόληψης, εθνικό μητρώο καρκίνου, αποζημίωση βιοδεικτών και ενίσχυση της ανακουφιστικής φροντίδας. Είναι βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση. Αυτό που χρειάζεται, όμως, είναι τα βήματα αυτά να γίνουν δρόμος, να αποκτήσουν πραγματική υπόσταση για τους ανθρώπους που παλεύουν τώρα. Γιατί για αυτούς δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.
Η φράση «μα δεν σου φαίνεται» πρέπει να σβηστεί από το λεξιλόγιό μας. Δεν μας αφορά πώς φαίνεται, μας αφορά πώς είναι. Ο καρκίνος δεν είναι φωτογραφία, είναι πληγή. Δεν είναι «στιγμή», είναι συνεχής αγώνας. Και αυτό που οφείλουμε όλοι -κοινωνία, πολιτεία, οικογένεια, φίλοι- είναι να αναγνωρίζουμε τον αγώνα, να τον στηρίζουμε και να τον φωτίζουμε.
Γιατί η μάχη που δεν φαίνεται, είναι η πιο σκληρή. Και αξίζει τον μεγαλύτερο σεβασμό.
