Στο ζήτημα των αγνοουμένων από την τουρκική εισβολή του 1974, το οποίο επισημαίνει πως είναι η τραγικότερη πτυχή της κυπριακής τραγωδίας, αναφέρεται ο πρώην πρέσβης της Κύπρου στην Ελλάδα και πρώην υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού δρ. Κυριάκος Α. Κενεβέζος σε άρθρο του στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος».
Ο Κυριάκος Κενεβέζος γράφει τα εξής:
«Μιλώντας για τον κυπριακό πόνο και την τραγωδία των αγνοουμένων, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την βαρύτητα του καθήκοντός μας να τιμήσουμε τους αδελφούς και τις αδελφές μας, ακόμη κι αν δεν γνωρίζουμε τα πρόσωπά τους.
Η πρόσφατη ταυτοποίηση και η κάθε ταυτοποίηση ενός ακόμη αγνοούμενου της κυπριακής τραγωδίας, μας θέτει μπροστά σε μια ακόμη επίπονη αλήθεια. Το τραγικό σενάριο όπου η φωνή του δεν ακούει πια το κλάμα των αγαπημένων του, ανοίγει πληγές που δεν επουλώνονται. Είναι σαν να ανοίγει ξανά η πληγή μιας χώρας που ζει με την μνήμη εκείνων που εξαφανίστηκαν άνευ ίχνους.
Οφείλουμε να συλλογιστούμε την βαρύτητα αυτής της τραγικής πτυχής της τουρκικής εισβολής. Η αδικία και η αγνοημένη ανθρωπιά δεν γνωρίζουν σύνορα ή πολιτικές προτιμήσεις. Κάθε αγνοούμενος είναι ένα ανοικτό τραύμα στην συνείδησή μας, μια κραυγή για δικαιοσύνη και αλήθεια.
Πέρα από την πολιτική, την ιστορία και τις διαμάχες, πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι πίσω από κάθε αριθμό κρύβεται ένα ανθρώπινο πρόσωπο, μια οικογένεια που περιμένει μια απάντηση, ένας κόσμος που αναρωτιέται τι απέγιναν τα αγαπημένα του πρόσωπα.
Στην μνήμη του κάθε αγνοούμενου στρατιώτη, αδελφού, αδελφής και συνανθρώπου, ας τιμήσουμε όχι μόνο την ιδέα της εθνικής μας ταυτότητας, αλλά και την ανθρωπιά που υπερβαίνει τα σύνορα των εθνικών και πολιτικών συμφερόντων.
Η τουρκική εισβολή του 1974 στην Κύπρο αποτέλεσε και αποτελεί το πιο σκοτεινό κεφάλαιο στην ιστορία του νησιού, αλλά και μαύρη σελίδα για την διεθνή έννομη τάξη.
Η θηριωδία που ανέκαθεν συνόδευε τις πολεμικές συγκρούσεις, είχε ως αποτέλεσμα την ανθρώπινη τραγωδία και την οικογενειακή καταστροφή. Ανάμεσα σε αυτά τα θύματα, οι αγνοούμενοι αποτελούν μια αναλλοίωτη μαρτυρία της απώλειας και της αβεβαιότητας που επικρατεί ακόμα και σήμερα, 50 χρόνια μετά.
Το πιο συγκλονιστικό στοιχείο σε αυτή την τραγική πτυχή είναι η απάθεια, η άτεγκτη στάση και ανευθυνότητα της τουρκικής πλευράς, που πεισματικά αρνείται ακόμη και σήμερα να αναλάβει την ευθύνη για τις ενέργειές της. Η αντιμετώπιση των αγνοουμένων από την τουρκική πλευρά είναι αντιπροσωπευτική της συνολικής της σχέσης και αντίληψης για την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. Η άρνησή τους να παράσχουν πληροφορίες ή να συνεργαστούν για την εύρεση των αγνοουμένων αποτελεί μια πράξη αδικίας και παραβίασης κάθε κανόνα ηθικής τάξης.
Ο αδελφός μας που ταυτοποιήθηκε πρόσφατα αποτελεί μια ακόμη θλιβερή αναμνηστική σήμανση της απερίγραπτης αγωνίας που βιώνουν οι οικογένειές τους. Η αδικία που δεν είναι ακόμα αποκατεστημένη και η αδιαφορία που επικρατεί για την ανθρώπινη ζωή είναι ανεπίτρεπτες και απαράδεκτες, συγκρούονται δε με κάθε κανόνα δικαίου και κάθε πανανθρώπινη αξία.
Ας μην επιτρέψουμε ποτέ να ξεχαστούν αυτοί οι άνθρωποι, αυτές οι οικογένειες. Ας μας ενώσει η προσπάθεια να αναζητήσουμε την αλήθεια και την δικαιοσύνη για αυτούς που έχασαν, ακόμη κι αν αυτή η διαδικασία απαιτεί να αντιμετωπίσουμε και να αναμετρηθούμε ακόμη και με δικές μας ευθύνες και παραλείψεις που βαραίνουν το παρελθόν μας.
Ας μας ενώσει η προσπάθεια να βρούμε την αλήθεια, να τιμήσουμε την μνήμη όλων εκείνων που χάθηκαν, και να εργαστούμε για ένα μέλλον όπου η ανθρωπιά και η δικαιοσύνη θα επικρατούν».
