Έχετε αναρωτηθεί πόσοι νέοι και νέες 50 χρόνια μετά την εισβολή των τούρκων στην Κύπρο, ζουν ώστε να έχουν ζωντανή στη μνήμη τους την τραγωδία και τα γεγονότα που προηγήθηκαν; Η πλειονότητα των ανθρώπων εκείνης της γενιάς έχει φύγει, ενώ οι ελάχιστοι που έχουν μείνει προσπαθούν να αφήσουν μερικές σελίδες ιστορίας στους επόμενους. Πόσοι όμως από τους σημερινούς νέους και νέες στην Κύπρο και στην Ελλάδα έχουν την διάθεση να συμμετέχουν σε διαδηλώσεις για την δίκαιη επίλυση του προβλήματος με την ίδια διάθεση που επιδεικνύουν όταν πρόκειται να εκφράσουν την συμπαράστασή τους για θέματα, σοβαρά μεν, αλλά που δεν έχουν εθνική διάσταση.
Προφανώς η σημερινή μαύρη επέτειος συντηρεί την συλλογική μνήμη, αλλά όπως συμβαίνει όταν ο χρόνος αποστασιοποιείται από τα γεγονότα και συνηθίζουμε τη… συνήθεια, όλα γίνονται γιατί πρέπει να γίνουν: και όλα αυτά τα «πρέπει» είναι συνήθως αυτά που δεν έπρεπε να γίνουν τα προηγούμενα 48 χρόνια «αποχής» από την ρεαλιστική επαναπροσέγγιση της εθνικής στρατηγικής για την αντιμετώπιση του ζητήματος. Όταν ένα μείζον εθνικό θέμα παραμένει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, όταν η κατοχή της μισής Κύπρου αντιμετωπίζεται από την διεθνή κοινότητα ως ένα «περιφερειακό» ζήτημα, εξηγείται γιατί ολοένα και περισσότεροι «απέχουν» από την πραγματικότητα.
Οφείλουμε να θυμόμαστε τα πως και τα γιατί της τραγωδίας, να μη ξεχνάμε τα λάθη μας και τις ευκαιρίες που είχαμε να τα διορθώσουμε, όπως και μέχρι ποια είναι η τελευταία γραμμή που δεν πρέπει να παραβιαστεί ώστε να διασφαλιστεί το εθνικό συμφέρον. Οφείλουμε, όμως, να κοιτάξουμε μπροστά και με πνεύμα εθνικής ομοψυχίας να επανασχεδιάσουμε την στρατηγική μας ώστε να μη λέμε τα ίδια και τα επόμενα 50 χρόνια. Ο πατριωτικός ρεαλισμός πρέπει να αντικαταστήσει την δογματική εμμονή του «όλα ή τίποτα», μια λογική που εδράζεται στο επιχείρημα: δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα περισσότερο από αυτά που χάσαμε.
Σε κάθε περίπτωση ο σεβασμός στη μνήμη των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι την πατρίδα, το χρέος όλων μας έναντι της ιστορίας και του ελληνισμού, το πατριωτικό καθήκον μας επιτάσσει να εστιάσουμε στο μέλλον αφήνοντας το παρελθόν στους μελετητές της ιστορίας.
