Ο Δημήτρης Κουτσούμπας εμφανίστηκε ξανά στη Βουλή για να μας υπενθυμίσει πως το ΚΚΕ δεν έχει χάσει τίποτα από την παλιά του τέχνη: τη ρητορεία χωρίς ευθύνη, την καταγγελία χωρίς λύση και τον λαϊκισμό με προπολεμική φινέτσα. Με στόχο, όπως πάντα, τη «δεξιά σαπίλα» – το αγαπημένο σκιάχτρο κάθε κομμουνιστικής αποψίλωσης επιχειρημάτων – ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ καταφέρθηκε κατά της κυβέρνησης για το σκάνδαλο στον ΟΠΕΚΕΠΕ, υψώνοντας τη σημαία της τιμωρίας και της «λαϊκής απαίτησης». Ο στόχος δεν ήταν η αλήθεια ή η ουσία – αλλά ο ήχος. Ο θόρυβος. Το πολιτικό performance του δήθεν «τίμιου απέξω».
Με φρασεολογία που θυμίζει αφίσα του ’81 και συνθήματα σε λεωφορείο του ΠΑΜΕ, ο Κουτσούμπας κατηγόρησε την κυβέρνηση για «σαπίλα», «ρεμούλα», «κύκλωμα» και – φυσικά – για τις γνωστές «χρόνιες παθογένειες» που, όλως τυχαίως, ποτέ δεν περιλαμβάνουν τον δικό του χώρο. Αλλά και για την ΚΑΠ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, την τεχνική λύση, τη Δύση, την αστική δημοκρατία και ό,τι άλλο δεν ανήκει στο πλαίσιο της ονειρικής «εργατικής εξουσίας». Αν όλα αυτά σας φαίνονται μπερδεμένα, μην ανησυχείτε. Ούτε ο ίδιος σκοπεύει να τα λύσει. Το ζητούμενο δεν είναι η διακυβέρνηση ή η πρόταση. Είναι το κήρυγμα.
Γιατί το ΚΚΕ – και προσωπικά ο κ. Κουτσούμπας – δεν θέλει να κυβερνήσει. Θέλει να καταγγέλλει αυτούς που κυβερνούν. Όσο η χώρα παλεύει με κρίσεις, πλημμύρες, αποζημιώσεις, σιδηροδρόμους και διαχείριση ευρωπαϊκών κονδυλίων, ο ίδιος φαντασιώνεται ότι βρίσκεται στο βήμα του Σικάγου του ’30, μιλώντας για ταξική εκμετάλλευση, «τα δικά σας παιδιά» και θεσμική συνωμοσία. Και όταν τελειώνει η ομιλία, επιστρέφει σε ένα ΚΚΕ που ποτέ δεν έχει αναλάβει καμία ευθύνη για τίποτα. Παλαιοκομματισμός ντυμένος με επαναστατική ρητορική, δηλαδή η ίδια παλιά ιστορία.
Η Νέα Δημοκρατία συνεχίζει να λειτουργεί θεσμικά, αφήνοντας τη Δικαιοσύνη να ερευνήσει τις υποθέσεις με διαφάνεια. Δεν στήνει τηλεοπτικά λαϊκά δικαστήρια, ούτε πουλάει ιδεολογική καθαρότητα με ποσοστά του 5%. Η δημοκρατία δοκιμάζεται όταν κάποιοι χρησιμοποιούν τα σκάνδαλα για μικροκομματικά παιχνίδια και λαϊκίστικες αναφορές στη «λαϊκή αγανάκτηση». Ο Κουτσούμπας, αντί να υπερασπιστεί τη δημοκρατία, ανακυκλώνει τον ίδιο παλαιοκομματικό λαϊκισμό που κρατά το κόμμα του στάσιμο και τις προτάσεις του κλεισμένες σε σκόνη δεκαετιών. Γιατί τελικά, πιο πολύ από την «κακή Δεξιά», φοβούνται τη διαφάνεια. Και την πραγματικότητα.
