Αυτό που συμβαίνει με μια μειοψηφία μπαχαλάκηδων επικουρούμενων από διάφορες συλλογικότητες, συνδικαλιστές και πολιτικά κόμματα ξεπερνά κάθε λογική. Οι καταλήψεις των πανεπιστημίων με αφορμή την προώθηση σχεδίου νόμου για την ίδρυση παραρτημάτων μη κρατικών πανεπιστημίων, τα συλλαλητήρια και οι οργανωμένες επιθέσεις κουκουλοφόρων καταρρίπτουν αυτό που υποτίθεται ότι πρεσβεύουν όσοι αντιδρούν: την ελευθερία στη μάθηση και την ελεύθερη διακίνηση ιδεών.
Τραγικές μειοψηφίες κλείνουν τα ΑΕΙ και προκαλούν ακυρώσεις εξεταστικών που οδηγούν σε μια απίστευτη ταλαιπωρία και καθυστέρηση την πλειοψηφία των φοιτητών, οι οποίοι βλέπουν τα εξάμηνα να περνούν και τους ίδιους να μένουν πίσω. Ξεπερνώντας -αν μπορεί φυσικά να ξεπεραστεί αυτό- ότι προβαίνουν, διά των καταλήψεων, σε παράνομες πράξεις, το να κλείνεις ένα πανεπιστήμιο με την πρόφαση πως αγωνίζεσαι για να μείνει… ανοιχτό υπερβαίνει κάθε λογική.
Οι καταγγελίες για μειοψηφίες που παίρνουν αποφάσεις να προβούν σε αυτές τις ενέργειες, πολλές. Όπως και αυτές που αφορούν στη συμμετοχή προσώπων που δεν είναι φοιτητές. Καθώς και αυτές που κάνουν λόγο για παρείσφρηση ατόμων που κινούνται στις παρυφές των κυκλωμάτων των χούλιγκαν που μετέχουν και στα επεισόδια που στήνονται, όπως συνέβη την Πέμπτη με τις επιθέσεις κατά αστυνομικών.
Το θέμα δεν είναι απλό. Ουδείς μπορεί να καταλάβει για ποιο λόγο φοιτητές αντιδρούν στο να δημιουργηθούν μη κρατικά πανεπιστήμια. Η δικαιολογία ότι ταυτόχρονα υποβαθμίζονται τα πτυχία τους δεν ανταποκρίνονται σε καμία πραγματικότητα - και λέμε σε καμία διότι τελικά αποδεικνύεται πως η πραγματικότητα δεν είναι μόνο μία. Ο καθένας έχει τη δική του. Οι συλλογικότητες, οι αναρχικοί, οι χούλιγκαν και τα πολιτικά κόμματα που επενδύουν σε αυτό το μπάχαλο.
Όπως και το αίτημα ν' ανοίξουν τα δημόσια πανεπιστήμια για όλους. Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να μπουν άλλες δικλίδες ασφαλείας. Όπως για παράδειγμα η εντός του προβλεπόμενου χρόνου ολοκλήρωση της φοίτησης σε ετήσια βάση. Κάτι που σε αυτήν τη χώρα τελικά είναι αδύνατον εξαιτίας των καταλήψεων και των αναβολών των εξεταστικών. Τα χαμένα εξάμηνα είναι πολλά. Και την επομένη σε μια αναζήτηση εργασίας δύσκολα μπορεί να δικαιολογηθεί το γεγονός πως ένα πτυχίο που πρέπει να λαμβάνεται σε 4 έτη τελικά χρειάζεται 5, 6, ίσως και παραπάνω.
Σε κάθε περίπτωση, αυτή η εμμονή με τα μη κρατικά πανεπιστήμια θυμίζει λογικές άλλων καθεστώτων -που και αυτά σιγά σιγά ανοίγουν την πόρτα τους- ενώ παράλληλα δείχνει πως για κάποιους, λίγους, το κάθε ΑΕΙ είναι… τσιφλίκι τους.
Συμπερασματικά, τα όσα λαμβάνουν χώρα αυτές τις ημέρες με τις καταλήψεις, που μάλιστα γίνονται και σε σχολεία, με την ΟΛΜΕ να τάσσεται επίσης κατά των μη κρατικών πανεπιστημίων, έρχονται απλά να επιβεβαιώσουν την ανάγκη να ιδρυθούν μη κρατικά πανεπιστήμια στη χώρα. Να λειτουργήσει στο τέλος της ημέρας και ο ανταγωνισμός για να μπει ένα οριστικό τέλος σε αυτήν την κατάσταση όπου η κάθε μειοψηφία καθορίζει το μέλλον της πλειοψηφίας, αντιστρέφοντας στην κυριολέξια αυτό που καθορίζει μια Δημοκρατία.
