Η αντιπολίτευση, έξι χρόνια μετά, συνεχίζει να μην καταλαβαίνει γιατί ο Μητσοτάκης την κερδίζει. Και αντί να καθίσει και να αναζητήσει τι της φταίει, κατηγορεί τον πρωθυπουργό ότι εκείνος ευθύνεται για το ότι κανείς τους, είτε ΠΑΣΟΚ είτε ΣΥΡΙΖΑ, για τη Ζωή τα λόγια είναι περιττά, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στον θεσμικό τους ρόλο.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι έξι χρόνια μετά και απ’ ό,τι έχει μεσολαβήσει να συνεχίζουν να λένε ακριβώς ό,τι έλεγαν σε δύο εθνικές αναμετρήσεις που τους οδήγησαν σε συντριβή. Η ίδια ατζέντα, τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια λόγια. Αντε λίγο να γίνεται «πράσινος» ΣΥΡΙΖΑ το ΠΑΣΟΚ, άντε λίγο Ζωή ο ΣΥΡΙΖΑ. Και θέλουν με αυτά τα επιχειρήματα και με το να υπόσχονται τα πάντα στους πάντες να αλλάξει το τελικό αποτέλεσμα.
Τώρα μπήκε και στις υποσχέσεις το θα σας... κάνουμε και παιδιά, καθώς όντως το δημογραφικό είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά μας, αλλά σίγουρα δεν λύνεται μετατρεπόμενη σε Μαυρογιαλούρο η αντιπολίτευση, που με το πάτημα ενός κουμπιού δίνει συντάξεις, επιδόματα, μισθούς Ελβετίας και άλλα πολλά που ακούμε να μοιράζουν στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Το βασικό πρόβλημα της αντιπολίτευσης δεν είναι το πόσα θα υποσχεθεί, αλλά από πού θα βρει τα λεφτά για να κάνει πράξη τα δισεκατομμύρια που μοιράζει θυμίζοντας την παροιμία «Ο Μανώλης με τα λόγια χτίζει ανώγια και κατώγια». Γι’ αυτό, εάν ο κ. Ανδρουλάκης (γιατί οι λοιποί έχουν πάρει τις αποφάσεις τους) πιστεύει ότι μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική πρόταση εξουσίας, οφείλει κάθε ανακοίνωση μέτρου του να τη συμπληρώνει με επιχειρήματα για το ποιες οικονομικές πηγές θα χρηματοδοτήσουν τα σχέδιά του.
Να είναι δηλαδή κοστολογημένη η πρόταση που θα καταθέτει. Όχι με μαϊμού επιχειρήματα, αλλά με πραγματικά νούμερα και αριθμούς. Εάν αυτό δεν αποτελέσει κεντρική επιλογή του, δεν θα πείσει κανέναν επί της ουσίας για τα όσα λέει.
