Ενα καλοκαιρινό, πολιτικό και μάλιστα διαδικτυακό φλερτ δείχνει να βρίσκεται σε εξέλιξη, με βάση την ανταλλαγή αναρτήσεων μεταξύ του Στέφανου Κασσελάκη και του Νίκου Ανδρουλάκη, στη σκιά των εσωκομματικών κρίσεων που βρίσκονται σε εξέλιξη σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Τα περί νέου… φορέα που και ο Γιάννης Δραγασάκης έβαλε στο τραπέζι των συζητήσεων, η στάση του Αλέξη Τσίπρα αλλά και οι εξελίξεις στη Χαριλάου Τρικούπη, φέρνουν πιο κοντά τους δύο αρχηγούς, μετά τα «αγαπητέ Νίκο» και «αγαπητέ Στέφανε».
Αφορμή στάθηκε η συνάντηση του Νίκου Ανδρουλάκη, στην Κύπρο, με τη γυναίκα- σύμβολο στην ιστορία της κυπριακής τραγωδίας –που έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό μέσα από σειρά του Mega–, με τον Στέφανο Κασσελάκη να αποδίδει εύσημα για την κίνηση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ και να τον καλεί για κοινές πρωτοβουλίες στο Ευρωκοινοβούλιο, αναφορικά με τους αγνοούμενους της τουρκικής εισβολής στη Μεγαλόνησο. Και μπορεί ο Ν. Ανδρουλάκης να απάντησε στον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ με ολίγον σκωπτικό τρόπο, λέγοντας πως ο ίδιος και το κόμμα του αναδεικνύουν το ζήτημα επί σειρά ετών, εντούτοις η ανταλλαγή των σχολίων μέσω Διαδικτύου αφήνει ανοιχτά τα ζητήματα συνεργασίας.
Είναι χαρακτηριστικό πως ο Νίκος Ανδρουλάκης έσπευσε να υπενθυμίσει τη συμπόρευση στην πρόσφατη πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης για να δείξει ότι κοινοβουλευτικά, όπως κατ’ επανάληψη έχει τεθεί από την πλευρά και του Στέφανου Κασσελακη, λέει «Ναι» στη συμπόρευση. Σημαίνει αυτό ότι μπορεί να υπάρξει κάποια περαιτέρω εξέλιξη στη σχέση ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ και Κασσελάκη - Ανδρουλάκη;
Ο πανικός για τις εσωκομματικές εξελίξεις και η αγωνία για το πολιτικό μέλλον των δύο αρχηγών δύναται να οδηγήσει προς πάσα κατεύθυνση. Υπάρχει όμως μια λεπτομέρεια. Ουδείς γνωρίζει πώς θα διαμορφωθεί το πολιτικό σκηνικό μετά τον Οκτώβριο, που και για τα δύο κόμματα θεωρείται μήνας-«ορόσημο», λόγω των εσωκομματικών διεργασιών για την εκλογή νέου αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ και του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, όπου για πολλούς θα είναι το χρονικό σημείο του τελικού εσωκομματικού ξεκαθαρίσματος λογαριασμών.
Με απλά λόγια, ουδείς γνωρίζει ποιος θα είναι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ όπως ουδείς γνωρίζει πώς θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τον Οκτώβριο. Και στις δύο περιπτώσεις ουδείς αποκλείει ακόμη και το ενδεχόμενο διασπάσεων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης καλεί όλους τους συνυποψηφίους του να δεσμευθούν ως προς την παραμονή στο ΠΑΣΟΚ μετά την εκλογική μάχη. Δεν είναι τυχαίο ταυτόχρονα ότι ο Στέφανος Κασσελάκης καλεί τον Αλέξη Τσίπρα να δηλώσει στήριξη στο πρόσωπό του.
Ως εκ τούτου, ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν μπορεί, στην παρούσα φάση, να δεσμεύσει το ΠΑΣΟΚ. Από την άλλη, ο Στέφανος Κασσελάκης δεν γνωρίζει σε τι κόμμα θα είναι πρόεδρος την επομένη του Συνεδρίου, όπως φάνηκε και από την αποχώρηση του Γιάννη Δραγασάκη, ο οποίος προστίθεται στους θιασώτες της δημιουργίας ενός ενιαίου φορέα, προκειμένου να βρεθεί, κάποια στιγμή, ένας επικεφαλής, που θα μπορεί να σταθεί απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ενός φορέα που βέβαια για να διαμορφωθεί –κάποια στιγμή σε ένα απώτερο μέλλον– πρέπει οι αρχηγικές φιλοδοξίες να υπαναχωρήσουν. Οπως και η αγωνία για την πολιτική επιβίωση των πολιτικών που διεκδικούν να ηγηθούν των κομμάτων. Πέραν αυτού, πρέπει να υπάρξουν προτάσεις. Εναλλακτικές μεν, εφαρμόσιμες δε. Η πλειοδοσία λαϊκίστικων υποσχέσεων που χαϊδεύουν αυτιά δύσκολα βρίσκουν ανταπόκριση στην πλειοψηφία των ψηφοφόρων μετά το σοκ του 2015-2019. Οπως έχει περάσει και η περίοδος της δημιουργίας μετώπων «αντί», αφού ζήτημα εφαρμογής ακραίων πολιτικών δεν υφίσταται. Δηλαδή ένα δήθεν «αντιδεξιό» ή «αντιμητσοτακικό» μέτωπο είναι απλά καταδικασμένο να πεθάνει…
Οι πολίτες επιθυμούν να δουν προτάσεις. Να πιστοποιήσουν ότι αυτές δύναται να εφαρμοστούν. Τα λεφτόδεντρα έχουν ξεραθεί –δεν τα ευνοούν ούτε οι… κλιματικές συνθήκες πλέον– και οι φωνές πως θα «χτυπάμε τα νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές» χάθηκαν την περίοδο 2015-2019, μεταξύ τρίτου Μνημονίου και σαρωτικής υπερφορολόγησης της μεσαίας τάξης.
Τα δε σενάρια περί συγκολλήσεων και συνεργασιών και η δημιουργία φαντασιακών μετώπων χάνονται μέσα στην κοινή λογική και την πραγματικότητα. Το παράδειγμα της Γαλλίας, που μετατράπηκε σε σημαία αρχικά, είναι ενδεικτικό μετά την κατάρρευση της… συμμαχίας, αφού το πραγματικό μέτωπο κατά της Ακροδεξιάς της Μαρί Λεπέν ολοκλήρωσε το έργο του στον δεύτερο γύρο των εκλογών.
Τέλος, υπάρχει ένα πρόβλημα, ίσως το σοβαρότερο. Ποια είναι ακριβώς τα θέματα που τίθεται θέμα συνεργασίας στη Βουλή; Η καταψήφιση της μεταρρύθμισης που αφορά στα μη κρατικά πανεπιστήμια; Η καταψήφιση της επιστολικής ψήφου που θα επανέλθει στο προσκήνιο και για τις εθνικές εκλογές; Η καταψήφιση της δημιουργίας του πέμπτου τραπεζικού πυλώνα της χώρας; Μήπως είναι η κατάθεση προτάσεων που τινάζουν στον αέρα την υποχρέωση της χώρας να διατηρεί δημοσιονομική πειθαρχία;
Σε κάθε περίπτωση, ο «αγαπητός Νίκος» και ο «αγαπητός Στέφανος», για να συνεργαστούν στο κοινοβουλευτικό και ευρωπαϊκό πεδίο –και δεν μιλάμε για τα περί συγκόλλησης–, πρέπει να λύσουν τα του οίκου τους πρώτα…
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο»
