Η πρώτη μέρα μιας τεράστιας νίκης, σαν αυτή που πέτυχε η Εθνική Ομάδα Μπάσκετ στο EuroBasket ανήκει σίγουρα στους κορυφαίους παίκτες. Στις δηλώσεις του Γιάννη, στα δάκρυα του Παπανικολάου, στις χορευτικές φιγούρες του Σλούκα στα αποδυτήρια.
Η εικόνα όμως που εγώ κράτησα από αυτό το τουρνουά ήταν η «έφοδος» του Διαμαντίδη, του Παπαλουκά και του Τσαρτσαρή στο γήπεδο αμέσως μετά το σφύριγμα της λήξης.
Ίσως γιατί κάθε γενιά και κάθε εποχή έχει τους δικούς της ήρωες και εμείς τα παιδιά του ’80 είμαστε πολύ μικροί για να πανηγυρίσουμε την επιτυχία του 1987 αλλά αρκετά μεγάλοι για να φωνάζουμε στο γήπεδο συνθήματα υπέρ του Διαμαντίδη (του Αλβέρτη οι λίγο παλιότεροι), του Σπανούλη και του Παπαλουκά.
Η… παλιοσειρά λοιπόν χθες το βράδυ ήταν εκεί για να στηρίξει τον Σπανούλη. Τον συμπαίκτη της που μπορεί να βρέθηκαν αντιμέτωποι στο γήπεδο δεκάδες φορές, αλλά τους ενώνει πάντα κάτι. Η Εθνική Ελλάδος. Η επίσημη αυτή αγαπημένη που σε οδηγεί σε μονοπάτια που δεν φανταζόσουν ποτέ.
Theodoros Papaloukas and Dimitris Diamantidis were among the first to congratulate Vassilis Spanoulis on winning the bronze medal 😁🥉 #EuroBasket pic.twitter.com/TKVO0hpqDI
— BasketNews (@BasketNews_com) September 14, 2025
Για εμάς του Παναθηναϊκούς ο Βασίλης Σπανούλης ήταν για χρόνια κόκκινο πανί. Από τη στιγμή που εγκατέλειψε την πράσινη ομάδα (γιατί κάθε μεταγραφή για τους εχθρούς τη βιώνουμε σαν εγκατάλειψη) δυσκολευτήκαμε πολύ να τον παραδεχτούμε ξανά. Ακόμα και στην Εθνική. Πάντα προτιμούσαμε να μιλάμε για το ταλέντο των «δικών» μας παιδιών. Με ένα σφίξιμο στο στομάχι τον βλέπαμε να εξελίσσεται σε κορυφαίο παίκτη της Ευρώπης, αλλά εντάξει είχαμε τον Διαμαντίδη εμείς, τον δικό μας αρχηγό να θαυμάζουμε. Και μετά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Σπανούλης αποσύρθηκε και όλοι ησυχάσαμε. Όχι όμως για πολύ. Γιατί μόλις ο Βασίλης ανέλαβε προπονητής της Εθνικής Ελλάδος ξέραμε ότι έπρεπε να συστηθούμε μαζί του ξανά.
Τα οπαδικά άλλωστε δεν χωράνε στη μεγάλη αγάπη μας, το μπάσκετ, το ξέρουμε αυτό όλοι. Αλλά στην πράξη δεν ήταν ποτέ τόσο απλό.
Το ίδιο συναίσθημα είχαν φαντάζομαι και οι φίλοι του Ολυμπιακού όταν είδαν τον Σλούκα να επιστρέφει στην Εθνική και να κάνει στο τουρνουά ένα από τα πιο συγκλονιστικά παιχνίδια της καριέρα του.
Και όμως και οι μεν και οι δε χθες το βράδυ γίναμε ένα. Και αυτό είναι το μεγαλείο του αθλητισμού, και κυρίως των ομαδικών αθλημάτων.
Να κάνουν εμάς του Παναθηναϊκούς να κλαίμε μαζί με τον αρχηγό Παπανικολάου κι ας τον γιουχάραμε τόσες φορές στο ΟΑΚΑ, και αντίστοιχα τους Ολυμπιακούς να παραδέχονται τον Σλούκα αλλά και άλλους παίκτες του τριφυλλιού που έδωσαν την ψυχή τους στο γήπεδο.
Το 2016 ο Σπανούλης σηκώθηκε με ψυχρό αίμα και έβαλε εκείνο το μυθικό καλάθι απέναντι στον Διαμαντίδη. Στον τελευταίο αγώνα του σούπερ σταρ του Παναθηναϊκού ο Σπανούλης έκοψε τη γλύκα του πανηγυρισμού. Σηκώθηκε μπροστά του στην εκπνοή του χρόνου, έβαλε το καλάθι και πανηγύρισε μέσα στο ΟΑΚΑ την κατάκτηση του πρωταθλήματος αφήνοντας «ξερούς» μετά από δύο παρατάσεις χιλιάδες φιλάθλους αλλά κυρίως τον Διαμαντίδη. Εννέα χρόνια πέρασαν από τότε και ήρθε επιτέλους η ώρα να του το συγχωρήσουμε. Όχι μόνο γιατί οδήγησε την Εθνική στο χάλκινο μετάλλιο, αλλά γιατί έκανε ομάδα αυτούς τους σούπερ ήρωες και έδωσε στα νέα παιδιά ένα μάθημα αξιοπρέπειας εντός και εκτός γηπέδου.
