Είκοσι μέρες. Τόσες χρειάστηκε το ΠΑΣΟΚ για να σκεφτεί αν θα καταθέσει πρόταση για Προανακριτική Επιτροπή. Είκοσι μέρες για να επεξεργαστεί μια υπόθεση που, κατά δήλωσή του, θεωρεί «μεγάλο σκάνδαλο». Τελικά, τίποτα. Ούτε πρόταση, ούτε χρονοδιάγραμμα, ούτε καν μια ξεκάθαρη κουβέντα. Μόνο γενικόλογες καταγγελίες, δηλώσεις περί διαφάνειας και συνήθης ρητορική περί ηθικού πλεονεκτήματος.
Από τη στιγμή που άρχισαν να έρχονται στη δημοσιότητα τα στοιχεία της υπόθεσης ΟΠΕΚΕΠΕ, το ΠΑΣΟΚ δεν σταμάτησε να δηλώνει ότι «θα ζητήσει» έρευνα. Και περίμενε κανείς ότι, έστω από πολιτική αυτοσυντήρηση, θα έκανε το αυτονόητο: θα κατέθετε πρόταση. Αλλά όχι. Το κόμμα που κάποτε κυβερνούσε, πλέον δυσκολεύεται να γράψει δύο σελίδες αιτιολογική έκθεση.
Η κυβέρνηση, βλέποντας την αδράνεια, δεν περίμενε άλλο. Ζήτησεεξεταστική από την αρχή της ιστορίας, από το 1998, όταν γεννήθηκε ο ΟΠΕΚΕΠΕ και μαζί του ένα μοντέλο που άντεξε σε πολλές κυβερνήσεις και ακόμα περισσότερα συμφέροντα. Αν το ΠΑΣΟΚ είχε καταθέσει την πρότασή του εγκαίρως, ίσως να έδινε τον τόνο. Τώρα απλώς ακολουθεί.
Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι αλλού. Το ΠΑΣΟΚ, ενώ φωνάζει για ευθύνες, δεν κατονομάζει. Δεν εξηγεί. Δεν τεκμηριώνει. Μιλάει γενικά και αφηρημένα, σαν να φοβάται ότι μια συγκεκριμένη πρόταση θα το φέρει αντιμέτωπο με τον εαυτό του. Ίσως γιατί κάποια πρόσωπα που βρίσκονται κοντά στην ηγεσία είχαν θεσμικούς ρόλους στην περιφέρεια ή διαχειρίστηκαν φακέλους που τώρα βρίσκονται στο μικροσκόπιο. Ίσως γιατί η ηθική αγανάκτηση περιορίζεται πάντα μέχρι εκεί που δεν θίγεται το στενό κομματικό περιβάλλον.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, που συνεχίζει να εκπλήσσεται κάθε φορά που ξεσπά σκάνδαλο, αυτή τη φορά δείχνει πιο προβληματισμένος. Όχι από την υπόθεση, αλλά από το τι θα πει. Και όσο ψάχνει το σωστό timing, η πραγματικότητα τον προσπερνά.
Ηθικό δίδαγμα: Όταν η καθυστέρηση γίνεται στρατηγική, η γελοιοποίηση γίνεται αναπόφευκτη.
