Ενας φρέσκος χυμός φτιάχνεται με φρέσκα φρούτα, άσχετα αν ο μαϊντανός είναι πιο φθηνός. Οπερ μεθερμηνευόμενον στην περίπτωση της ευρωβουλευτού Σόφι ιν’τ Βελντ, αλλά και των συμπαραστατούμενων γνωστών και μη εξαιρετέων Ελλήνων «μαϊντανών» που έχουν αναλάβει εργολαβικά τη δυσφήμηση της χώρας, η προσπάθεια να αποδείξει διά μέσου «φθηνών» δημοσιευμάτων ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει κράτος δικαίου και ελευθερία του Τύπου μάλλον την (τους) κατατάσσει στην κατηγορία όσων πάσχουν από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή.
Πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί η εμμονή που τους διακατέχει να επιμένουν ότι, εμείς που ζούμε στην Ελλάδα στερούμεθα των προνομίων της δημοκρατίας, που όλοι αυτοί απολαμβάνουν στις Βρυξέλλες; Εν τοιαύτη περιπτώσει, γιατί δεν φέρνουν ψήφισμα στο Ευρωκοινοβούλιο για την κραυγαλέα παραβίαση των δικαιωμάτων της Εύας Καϊλή, ως μέτρο σύγκρισης με το κράτος δικαίου του Βελγίου; Δεν το κάνουν διότι το κωμικό στην περίπτωσή τους υποδηλώνει περισσότερη απελπισία από το τραγικό.
Και είναι κωμικοτραγικό να επαναφέρουν την παραβίαση των αρχών του κράτους δικαίου –έκτη φορά σ’ έναν χρόνο–- μετά την ομόφωνη δικαίωση της εισαγγελέως Βασιλικής Βλάχου για τη νόμιμη επισύνδεση του τηλεφώνου του Νίκου Ανδρουλάκη. Προφανώς το τσουβάλιασμα υποθέσεων (παρακολουθήσεις, ναυάγιο Πύλου, τραγωδία Τεμπών, ελευθερία Τύπου κ.λπ.) συνίσταται στο ακριβώς αντίθετο: την παρεμπόδιση του κράτους δικαίου! Ενα κράτος που θα λειτουργεί με το «δίκαιο» του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και των Πρασίνων...
