Το περασμένο Σάββατο (20 Ιανουαρίου 2024) συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τον θάνατο του Λένιν, ενός εκ των σημαντικότερων διαμορφωτών της Ιστορίας του περασμένου αιώνα. Αυτό, όμως, δεν αλλάζει τα πραγματικά γεγονότα: Ο Λένιν κατέλαβε την εξουσία με πραξικόπημα εξολοθρεύοντας τους μενσεβίκους, προκειμένου να εγκαθιδρύσει δικτατορικό καθεστώς στο όνομα του προλεταριάτου.
Στο δρόμο προς τον κομμουνισμό διέλυσε κάθε ίχνος αντιπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένων των αγροτών που είχαν αντιταχθεί στο μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα. Η πρωτοπορία του κόμματος απαιτούσε τη βίαιη μετάβαση στο νέο μοντέλο «δημοκρατίας» και η «Τσέκα» (από τα αρχικά της Τσεντράλι Κομιτέτ) ανέλαβε να «συνετίσει» όσους δεν συμμορφώνονταν προς τας υποδείξεις.
Σήμερα δεν υπάρχει Σοβιετική Ενωση, αλλά, στα 70 χρόνια υπαρκτού σοσιαλισμού μέχρι την πτώση του τείχους στο Βερολίνο το 1989, η γοητεία του Λένιν εξακολουθεί να συγκινεί ό,τι απέμεινε από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, καθώς και αρκετούς διανοούμενους της Αριστεράς.
Ωστόσο το κύριο δίδαγμα που άφησε η αποτυχία του μοντέλου του είναι ότι η ισότητα και η κοινωνική δικαιοσύνη δεν εφαρμόζονται με τη βία. Η ιδεολογική τρομοκρατία των «λενινιστών», που χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι «αντεπαναστάτες», ήταν αυτή που ενέπνευσε το αντάρτικο πόλεων. Και ο λόγος που σήμερα θυμόμαστε τον Λένιν είναι αυτός για τον οποίον δεν πρέπει να τον ξεχάσουμε: ο κομμουνισμός...
