Δεν ήταν έκπληξη. Η είδηση ότι Βελόπουλος, Κωνσταντοπούλου, Κασσελάκης και Νατσιός κατηγορούν τον πρωθυπουργό για εσχάτη προδοσία δεν προκάλεσε σοκ. Ίσως ένα χασμουρητό. Γιατί το έργο παίζεται εδώ και καιρό, απλώς τώρα ανέβηκε επίσημα στη σκηνή, με τίτλο: «Η προδοσία που όλοι περιμέναμε».
Η σύμπραξη αυτή είναι τόσο ετερόκλητη, που θυμίζει περισσότερο φανταστικό πάνελ τηλεπαιχνιδιού παρά πολιτική πρωτοβουλία. Ο καθένας τους ζει στον δικό του μικρό πλανήτη, αλλά κάπως βρέθηκαν στον ίδιο γαλαξία – αυτόν της πολιτικής υπερβολής.
Ο Βελόπουλος, σταθερά αγανακτισμένος, καταγγέλλει τους πάντες από τότε που τελείωσε το στοκ σε επιστολές του Ιησού. Η Κωνσταντοπούλου, άγρυπνη φρουρός του Συντάγματος, εμφανίζεται κάθε τόσο για να μας υπενθυμίσει ότι το πολίτευμα έχει καταρρεύσει – μάλλον χωρίς να το έχει καταλάβει κανείς άλλος. Ο Κασσελάκης, που ακόμη αναζητά το ρόλο του στην πολιτική, βρήκε νόημα σε αυτή την κοινή πορεία προς το θεσμικό χάος. Και ο Νατσιός, με το βλέμμα στραμμένο προς τον ουρανό και την Παλαιά Διαθήκη, θεώρησε πως ήρθε η στιγμή να καταγγείλει και την προδοσία μαζί με τα… τσιπακια στις ταυτότητες.
Η κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, το βαρύτερο όπλο της θεσμικής ζωής, μετατρέπεται έτσι σε πολιτική καραμέλα. Κι όταν αυτό γίνεται από τέσσερις ανθρώπους που δεν συμφωνούν ούτε για τον ορισμό της Δημοκρατίας, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έχουμε σοβαρή πολιτική πράξη — έχουμε παράσταση.
Μια παράσταση με κοινό σκοπό: να βαφτιστεί κάθε διαφωνία ως «εθνική προδοσία», και κάθε προσωπική αποτυχία ως «θεσμική αφύπνιση».
Κι αν όλα αυτά σας φαίνονται υπερβολικά, φανταστείτε να τους δείτε και να συμφωνούν μεταξύ τους. Εκεί αρχίζει το πραγματικό δράμα.
