Η τραγωδία στο Μάτι σημάδεψε τη χώρα. 104 άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί, ενώ ο κρατικός μηχανισμός αποδείχθηκε ανίκανος να τους προστατεύσει.
Σήμερα, η Δικαιοσύνη ερευνά σε δευτεροβάθμιο βαθμό τις εγκληματικές ευθύνεςεκείνης της ημέρας, όμως η αντιπολίτευση στέκεται αμήχανη και σιωπηλή. Καμία στήριξη στις οικογένειες των θυμάτων, καμία πίεση για πλήρη διαλεύκανση, καμία αναγνώριση της ευθύνης του κράτους, καμία πορεία, καμία μάνα εργαλείο μικροπολιτικής εκμετάλλευσης.
Αντίθετα, στην τραγωδία των Τεμπών, η στάση του ΣΥΡΙΖΑ είναι εντελώς διαφορετική. Εκεί όπου η κυβέρνηση ανέλαβε την ευθύνη και δεσμεύτηκε για δικαιοσύνη και αλλαγές, η αντιπολίτευση επιχειρεί να εργαλειοποιήσει τον πόνο των οικογενειών, να μετατρέψει την υπόθεση σε όχημα μικροπολιτικής εκμετάλλευσης. Γιατί αυτή η επιλεκτική ευαισθησία;
Η υποκρισία είναι εξοργιστική:
• Στο Μάτι, όπου η δίκη αφορά ευθύνες της τότε κυβέρνησης, επιλέγεται η σιωπή.
• Στα Τέμπη, όπου η κυβέρνηση έχει ήδη αναγνωρίσει τα λάθη της, επιχειρείται η πολιτική εκμετάλλευση της τραγωδίας.
Η επιλεκτική μνήμη της αντιπολίτευσης
Όταν μια τραγωδία φέρνει στο προσκήνιο δικές τους ευθύνες, η στάση τους είναι η αποφυγή. Δεν θα βρεις τον ΣΥΡΙΖΑ να απαιτεί απονομή δικαιοσύνης για το Μάτι, να στέκεται δίπλα στις οικογένειες, να ζητά αυστηρότερες ποινές, να ανεβάζει μπάνερ με τα ονόματα των 104 θυμάτων στην Κουμουνδούρου.
Όταν, όμως, η τραγωδία αφορά την κυβέρνηση, τότε η αντιπολίτευση θυμάται τη «λογοδοσία», το «καθεστώς ατιμωρησίας» και την «ευθύνη του κράτους».
Θα δηλητηριάζει την χώρα με θεωρίες συνωμοσίας.
Η εργαλειοποίηση του ανθρώπινου πόνου είναι ντροπιαστική. Το καθήκον κάθε πολιτικής δύναμης είναι να στηρίζει τα θύματα και να απαιτεί δικαιοσύνη παντού – όχι μόνο εκεί όπου τη συμφέρει. Η στάση της αντιπολίτευσης δείχνει
το ακριβώς αντίθετο: μικροπολιτική όταν πρόκειται για τα Τέμπη, αποσιώπηση όταν πρόκειται για το Μάτι.
Και στις δύο τραγωδίες, οι οικογένειες ζητούν δικαιοσύνη. Η διαφορά είναι πως κάποιοι επιλέγουν να τους ακούνε μόνο όταν τους συμφέρει.
Επιλεκτική μνήμη, επιλεκτική αγανάκτηση
Όταν πρόκειται για άλλες τραγωδίες, η αντιπολίτευση εμφανίζεται ως «υπερασπιστής της Δικαιοσύνης», απαιτώντας απόδοση ευθυνών. Όταν όμως η δίκη αφορά μια υπόθεση που «καίει» την ίδια, η στρατηγική αλλάζει: σιωπή, αποσιώπηση, αποφυγή. Είναι προφανές ότι για τον ΣΥΡΙΖΑ η δικαιοσύνη έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά. Τα εγκληματικά λάθη του Σταθμάρχη ξεχάστηκαν. Η Δικαιοσύνη δεν ξεχνά όμως. Αφήστε την να κάνει απερίσπαστη τη δουλειά της και η αλήθεια θα λάμψει.
