Αν η δημοκρατία βασίζεται στη γόνιμη αντιπαράθεση και τον ουσιαστικό έλεγχο της εξουσίας, τότε η σημερινή αντιπολίτευση έχει αποτύχει παταγωδώς στον ρόλο της.
Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της Μεταπολίτευσης δεν υπήρξε μια τόσο πολιτικά άθλια αντιπολίτευση. Αντί να εκπροσωπεί την εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, καταλήγει να είναι ένα μείγμα εσωτερικών συγκρούσεων, άναρχων τοποθετήσεων, ανούσιας καταγγελίας και χυδαίας δημαγωγίας.
Έλλειψη στρατηγικής και οράματος
Η αντιπολίτευση μοιάζει να έχει ως μοναδικό αφήγημα το «να πέσει ο Μητσοτάκης», χωρίς όμως να απαντά στο κρίσιμο ερώτημα: «και μετά ποιός;», το μόνο που την ενδιάφερει είναι «να φύγει η Νέα Δημοκρατία» χωρίς όμως να μας λέει «μετά ποιοι;».
Αντί να επεξεργαστεί ένα συνεκτικό πρόγραμμα, αναλώνεται σε ευκαιριακές τοποθετήσεις που δείχνουν πλήρη έλλειψη στρατηγικής. Οι πολίτες, που αναζητούν μια σοβαρή εναλλακτική λύση, βρίσκονται μπροστά σε μια θλιβερή εικόνα πολιτικής ανεπάρκειας.
Λαϊκισμός και τοξικότητα άνευ ορίων
Αντί να παρουσιάζει ρεαλιστικές προτάσεις, η αντιπολίτευση επιλέγει τον εύκολο δρόμο του λαϊκισμού και της δημαγωγίας. Στα δύσκολα ζητήματα – από την οικονομία μέχρι τα εθνικά θέματα – δεν υπάρχει μια σαφής τοποθέτηση, αλλά μόνο μια γενικευμένη καταγγελία.
Όταν όμως η μόνη στρατηγική είναι η συνεχής άρνηση και όχι η δημιουργική κριτική, το αποτέλεσμα είναι η απαξίωση στα μάτια των πολιτών. Δυστυχώς αυτή η απαξίωση αποτυπώνεται για όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά.
Εσωστρέφεια και διάλυση
Δεν υπάρχει χειρότερο σημάδι αποτυχίας από μια αντιπολίτευση που δεν μπορεί να συνεννοηθεί ούτε με τον εαυτό της. Εσωκομματικές συγκρούσεις, αλληλοϋπονομεύσεις και ασυντόνιστες δηλώσεις αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει καν ενιαία γραμμή. Το ΠΑΣΟΚ έκανε δύο εσωκομματικές εκλογές μέσα σε δύο χρόνια για να εκλέξει ξανά τον ίδιο αρχηγό που έχει πάει καλά στις
δημοσκοπήσεις μόνο τον πρώτο μήνα της εκλογής του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αλληλοσπαράσσεται από συνεχόμενες διασπάσεις. Αυτοί οι δύο θέλουν να φύγει ο Μητσοτακης για να κυβερνήσουν. Αυτοί που δεν μπορούν να διαχειριστούν το ίδιο τους το κόμμα. Αυτοί περιμένουν να κυβερνήσουν τη χώρα. Για γέλια και για κλάματα.
Έλλειψη πολιτικού ήθους
Η πολιτική αντιπαράθεση είναι υγιής όταν βασίζεται σε επιχειρήματα. Όταν όμως η αντιπολίτευση επιλέγει τις προσωπικές επιθέσεις, τη χυδαιολογία, τους αχαρακτήριστους υπαινιγμούς, τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας και τη συνωμοσιολογία, τότε χάνει κάθε ίχνος αξιοπιστίας. Μια σοβαρή αντιπολίτευση οφείλει να είναι υπεύθυνη, όχι να καταφεύγει σε πρακτικές που θυμίζουν παρακμή. Όχι να προσπαθεί να μετατρέψει την πολιτική ζωή σε αρένα.
Συμπέρασμα: Αντιπολίτευση που δεν αξίζει στους πολίτες
Η αντιπολίτευση στη δημοκρατία δεν είναι διακοσμητική. Είναι θεσμός απαραίτητος για την υγεία του πολιτικού συστήματος. Όταν, όμως, μια αντιπολίτευση αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων, όταν δεν μπορεί να εμπνεύσει, να προτείνει, να ελέγξει αποτελεσματικά την εξουσία, τότε αποτυγχάνει στον θεμελιώδη ρόλο της.
Οι πολίτες αξίζουν μια αντιπολίτευση σοβαρή, αξιόπιστη, με όραμα και στρατηγική. Μέχρι τότε, η σημερινή αντιπολίτευση θα παραμένει απλώς η χειρότερη της Μεταπολίτευσης.
