Στις 13.6.2023, το Τρίτο Τμήμα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στο Στρασβούργο δημοσίευσε μια απόφαση-καταπέλτη για τις συνθήκες κράτησης στο camp της Μόριας στη Λέσβο, κατά τα έτη 2017-2018. Η απόφαση καταλήγει σε καταδίκη της χώρας μας και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ για παραβίαση του άρθρου 3 (βασανιστήρια - εξευτελιστική μεταχείριση) και 13 (μη αποτελεσματική προσφυγή σε ένδικα μέσα) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Οι προσφεύγοντες κατήγγειλαν απάνθρωπες και εξευτελιστικές συνθήκες κράτησης, ακόμα και σε μεταλλικά κλουβιά. Το Δικαστήριο απέρριψε στο σύνολό τους τις παρεμβάσεις και τις ενστάσεις της κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και εντέλει καταδίκασε τη χώρα μας σε αποζημίωση των δεκάδων αλλοδαπών προσφευγόντων προς 5.000 ευρώ στον καθέναν με τους νόμιμους τόκους για κάθε ημέρα καθυστέρησης. Η απόφαση αυτή έρχεται την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας δηλώνει «υπερήφανος» που επί της κυβέρνησής του ήρθαν τόσοι μετανάστες (Alpha, 16.6.2023).
Τα προνόμια και οι εξαιρέσεις
Εχω ακούσει δυο-τρεις φορές τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να ισχυρίζεται σε συνεντεύξεις της ότι εφόσον η Πλεύση Ελευθερίας εισέλθει στη Βουλή, θα κάνει χρήση του προνομίου που έχει ως πρώην Πρόεδρος της Βουλής να παρεμβαίνει στις συζητήσεις στις Ολομέλειας επί παντός επιστητού. Κατά το άρθρο 97 του Κανονισμού της Βουλής, «6. Με εξαίρεση την παράγραφο 4 του άρθρου 143 (δηλ. συζητήσεις προ ημερησίας διάταξης), οι πρώην πρωθυπουργοί, που διετέλεσαν βουλευτές και αρχηγοί κόμματος σε κυβερνήσεις που έλαβαν ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής και δεν μετέχουν στην κυβέρνηση, ακούγονται όποτε ζητήσουν το λόγο για χρόνο ίσο με αυτόν που διατίθεται κάθε φορά στους αναπληρωτές εκπροσώπους των Κοινοβουλευτικών Ομάδων για την πρωτολογία τους (δηλ. 12 λεπτά). Το ίδιο δικαίωμα έχουν και οι διατελέσαντες Πρόεδροι της Βουλής». Η κ. Κωνσταντοπούλου θα έχει διπλή ιδιότητα: αυτή της προέδρου ΚΟ και της πρώην Προέδρου της Βουλής, οπότε, θα πρέπει να επιλέξει ποιου προνομίου θα κάνει χρήση.
Δεν λέει να φύγει
Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον –μεγαλύτερο και από το ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα και το πού τελικώς θα σταματήσει το κοντέρ της διαφοράς μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ– εστιάζεται στο τι θα πράξει ο Αλέξης Τσίπρας την επόμενη ημέρα. Στη συνέντευξή του στην «Καθημερινή» δήλωσε ότι θα είναι παρών την επόμενη ημέρα και δεν θα «λιποτακτήσει», για να εγγυηθεί την αναγέννηση του ΣΥΡΙΖΑ, ως άλλος Φοίνιξ. Θα προβώ σε μία πρόβλεψη: Ο πρόεδρος θα θέσει νέο ορόσημο της ανάκαμψης του ΣΥΡΙΖΑ τις ευρωεκλογές του 2024, κερδίζοντας έτσι έναν ακόμη χρόνο στην καρέκλα. Εάν τότε δεν υπάρχει ανάκαμψη, «έχει ο Θεός, για όλους έχει», κατά το άσμα του φίλου μου Γιάννη Κότσιρα.
Ωρα για εκδίκηση
Ο Τσίπρας «πήρε αυτό που του άξιζε» δήλωσε ο Νίκος Ανδρουλάκης στην «Καθημερινή της Κυριακής». Συμπλήρωσε, δε, ότι «κρίθηκαν οι λαϊκισμοί του, ο διχαστικός και μη προγραμματικός λόγος του. Κρίθηκε η ποιότητα της αντιπολίτευσής του». Ενώ αναφερόμενος για την προνομιακή σχέση που επεδίωξε να έχει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με τον Ανδρέα Παπανδρέου και την ιστορία του ΠΑΣΟΚ, δήλωσε ότι «αυτοί οι τακτισμοί κρίθηκαν στις 21 Μαΐου». Πλέον αυτών, επιτέθηκε ευθέως στον Αλέξη Τσίπρα «για τα όσα έκανε με τη Χρυσή Αυγή» και κάλεσε «αξιόλογους ανθρώπους» που βρίσκονται στον ΣΥΡΙΖΑ να μετακομίσουν στο ΠΑΣΟΚ. Απέναντι σε έναν ετοιμόρροπο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ βρίσκει ευκαιρία να πάρει την εκδίκησή του.
Ο πόλεμος των έξι (εκλογικών) ημερών
Ο πόλεμος των έξι ημερών ξέσπασε μεταξύ του Ισραήλ και των Αράβων γειτόνων του, την Αίγυπτο, την Ιορδανία και τη Συρία. Το Ιράκ, η Σαουδική Αραβία, το Κουβέιτ και η Αλγερία συνεισέφεραν με άντρες και οπλισμό στις αραβικές δυνάμεις. Τον Μάιο του 1967 η Αίγυπτος εκδίωξε τις δυνάμεις του ΟΗΕ (UNEF) από τη χερσόνησο του Σινά, οι οποίες στάθμευαν εκεί από το 1957 (ως συνέπεια της εισβολής του Ισραήλ στο Σινά το 1956) για να παρέχουν μία ειρηνευτική νεκρή ζώνη, συγκέντρωσε 1.000 τεθωρακισμένα και 100.000 στρατιώτες στα σύνορα, κλείνοντας τα στενά του Τιράν σε όλα τα πλοία που έφεραν ισραηλινή σημαία ή μετέφεραν υλικά στρατηγικής σημασίας και κάνοντας παράλληλα πρόσκληση για ενωμένη αραβική απάντηση στο Ισραήλ.
Στις 5 Ιουνίου 1967 το Ισραήλ εξαπέλυσε αιφνιδιαστική επίθεση εναντίον των αεροπορικών δυνάμεων της Αιγύπτου, φοβούμενο, όπως υποστήριξε, άμεση εισβολή από την Αίγυπτο. Η υπεροχή στον αέρα υπήρξε το καθοριστικό ισραηλινό όπλο. Από πλευράς Ισραηλινών ενεπλάκησαν στις επιχειρήσεις 264.000 άνδρες, συμπεριλαμβανομένων και των εφέδρων. Η Αίγυπτος παρέταξε 150.000 άνδρες, η Ιορδανία 55.000 και η Συρία 75.000 άνδρες. Οι απώλειες για τους Ισραηλινούς ανήλθαν σε 679 νεκρούς και 2.563, ενώ οι Αραβες είχαν κατά προσέγγιση 21.000 νεκρούς και 45.000 τραυματίες.
Από σήμερα μετράμε ακριβώς έξι ημέρες έως τις εκλογές της Κυριακής. Ο «εκλογικός πόλεμος» της 25ης Ιουνίου εμφανίζει πολλές ομοιότητες με την αραβοϊσραηλινή σύρραξη. Κατ’ αρχάς είναι όλοι ενάντια στον Μητσοτάκη. Ο καθείς για τους δικούς του λόγους. ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ διότι «δεν θα αντέξουν μια παντοδυναμία Μητσοτάκη», τα ακροδεξιά κομματίδια διότι θεωρούν ότι θα προσελκύσουν ψηφοφόρους χτυπώντας την κεντρώα τοποθέτηση της Νέας Δημοκρατίας και το ΚΚΕ διότι… είναι το ΚΚΕ. Η κάλπη του Μαΐου κατέδειξε ότι η πλειοψηφία της κοινωνίας δεν έχει όρεξη για περιπέτειες και επιζητά σταθερότητα, ανάπτυξη, πρόοδο και ηρεμία. Οχι ανόητες φανφάρες του πεζοδρομίου, όχι βερμπαλισμούς και κενά πολιτικά λόγια. Μένει να αποδειχθεί την Κυριακή σε τι βαθμό θα επαναληφθεί η κρίση της κοινωνίας.
