Κάποτε, η φοιτητική ζωή ήταν ένα κομμάτι ελευθερίας: μικρά διαμερίσματα, παρέες, βιβλία στο χέρι και όνειρα στο μυαλό. Τώρα; Τώρα οι φοιτητές ψάχνουν σπίτι σαν να ψάχνουν θησαυρό σε ξεχασμένα χαρτιά χάρτη. Γκαρσονιέρες 20 τετραγωνικών, αξίας 400 ευρώ το μήνα, χωρίς παράθυρα που να ανοίγουν σωστά, χωρίς θέρμανση που να ζεσταίνει, με ντουλάπες που χωράνε περισσότερη σκόνη παρά ρούχα. Και ποιος τα νοικιάζει; Ο κάθε ιδιοκτήτης που ξέρει ότι η ανάγκη γίνεται ευκαιρία.
Η θητεία στην πόλη μετατρέπεται σε αγώνα επιβίωσης πριν καν αρχίσουν τα μαθήματα. Οι νέοι ξοδεύουν περισσότερα για το σπίτι τους παρά για το βιβλίο τους. Κι αν είσαι από μακριά ή από φτωχότερη οικογένεια; Καλή τύχη. Το ακαδημαϊκό ταξίδι ξεκινά με εμπόδια που δεν έχουν καμία σχέση με γνώση ή μάθηση.
Και δεν μιλάμε μόνο για οικονομικό πρόβλημα. Μιλάμε για την αίσθηση ότι η ίδια η φοιτητική ζωή έχει γίνει πολυτέλεια, ότι η ανεξαρτησία που όλοι περιμένουμε σαν φοιτητές έχει μετατραπεί σε απρόσιτο προνόμιο. Όταν η πόρτα του σπιτιού είναι πιο ακριβή από το βιβλίο, όταν η ησυχία για διάβασμα είναι πολυτέλεια, τότε κάτι έχει σπάσει στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη νεολαία μας.
Η φοιτητική στέγη δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκη. Και η αίσθηση ότι οι νέοι πρέπει να διαπραγματεύονται με την αγορά για το δικαίωμα να ζουν αξιοπρεπώς, είναι περισσότερο από κρίση κατοικίας. Είναι κρίση φροντίδας, κρίση προτεραιοτήτων, κρίση κοινωνίας.
