Η άσκηση εξωτερικής πολιτικής είναι μια σοβαρή και πολυδιάστατη υπόθεση. Δεν γίνεται με κραυγές και γιουρούσια, θέλει γερά νεύρα σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο γεωπολιτικό παιχνίδι που θυμίζει παρτίδα σκακιού στο οποίο όμως υπεισέρχονται μεταβλητές που υπερβαίνουν σχέδια που έχουν καταρτιστεί.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνηση εμφανίζονται να αντιμετωπίζουν τις διεθνείς κρίσεις με ψυχραιμία –χωρίς φυσικά να εφησυχάζουν– αποφεύγοντας ακραίες τοποθετήσεις και παρορμητικές αποφάσεις πολύ περισσότερο τη στιγμή που οι εξελίξεις λαμβάνουν χώρα στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Η θέση της χώρας είναι συγκεκριμένη ως προς τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή με τον πρωθυπουργό να καλεί τα εμπλεκόμενα μέρη να επιστρέψουν στο τραπέζι των συζητήσεων εκφράζοντας παράλληλα και την πάγια θέση της ΕΕ, σύμφωνα με την οποία το Ιράν δεν πρέπει να αποκτήσει πυρηνικό οπλοστάσιο.
Σήμερα ο πρωθυπουργός θα βρίσκεται στη Χάγη στο πλαίσιο της Συνόδου των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ, όπου οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή θα κυριαρχήσουν, μαζί φυσικά με το θέμα της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία και το αίτημα του Αμερικανού προέδρου για αύξηση της συμμετοχής των χωρών στο 5% του προϋπολογισμού.
Την Πέμπτη θα βρεθεί στη Σύνοδο Κορυφής των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης με θέσεις συγκεκριμένες αναφορικά με την ανάγκη να ληφθούν μέτρα που θα συμβάλουν στην εύρεση διπλωματικής λύσης. Ηδη ο υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Γεραπετρίτης, στο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων πρότεινε ένα πλάνο πέντε σημείων για την αντιμετώπιση της κρίσης, τονίζοντας πως η ΕΕ έχει την ευθύνη ν’ ανταποκριθεί στις προκλήσεις της Μέσης Ανατολής με συντονισμένη και αποφασιστική δράση.
Ταυτόχρονα ο πρωθυπουργός επικοινώνησε με τον Αιγύπτιο πρόεδρο, Αλ Σίσι, με τον οποίο συζήτησε τις τελευταίες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και τους κινδύνους για τη σταθερότητα και την ασφάλεια.
Στον αντίποδα, η αντιπολίτευση εμφανίζεται να επιρρίπτει ευθύνες στην ελληνική κυβέρνηση και να την εγκαλεί διότι δεν λαμβάνει μέτρα για τη... λήξη της σύγκρουσης Ισραήλ-Ιράν, την ώρα που ασκεί μονόπλευρη κριτική, όπως συνέβη και στην περίπτωση της Παλαιστίνης όπου ξέχασε τον ρόλο της Χαμάς.
Πορείες, κραυγές και ανάθεμα που συνδυάζουν μια ρητορική αντισημιτική με μια ρητορική αντιδυτική και με ένα ευχολόγιο για ειρήνη σε όλη τη γη. Η αντίληψη ότι η εξωτερική πολιτική είναι πεδίο εσωτερικής αντιπαράθεσης αναδεικνύεται ακόμη μία φορά. Μικροκομματικές λογικές και πολιτικοί καιροσκοπισμοί σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βρεθεί και πάλι ο κόσμος στους δρόμους.
ΥΓ.: Η γενικότερη στάση της αντιπολίτευσης και στα εξωτερικά θέματα έρχεται να δώσει την απάντηση στο ερώτημα γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης παραμένει με υπερδιπλάσια ποσοστά καταλληλότερος για πρωθυπουργός, αλλά και γιατί χαρακτηρίζεται ως ο πολιτικός αρχηγός που δύναται να διαφυλάξει τη σταθερότητα.
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο»
