Υπάρχει μια σχολή πολιτικής σκέψης στην Ελλάδα – ας την πούμε «μηδενιστική αντιπολίτευση». Είναι αυτή που μπροστά σε κάθε κυβερνητικό μέτρο στήριξης, μικρό ή μεγάλο, έχει μόνο ένα πράγμα να πει: «Λίγο, λάθος, αργά, επικίνδυνο».
Η τελευταία της αντίδραση; Η επιστροφή ενοικίου έως 800 ευρώ τον χρόνο για νοικοκυριά με χαμηλό εισόδημα έφτασε να παρουσιάζεται ως η νέα απειλή για την αγορά.
Το καινούργιο αφήγημα είναι πως… 66 ευρώ τον μήνα θα φουσκώσουν τα ενοίκια.
Αν κάποιος εξωγήινος παρακολουθούσε τη δημόσια συζήτηση, θα νόμιζε ότι η κυβέρνηση μοίρασε 13ους μισθούς σε εκατομμύρια ανθρώπους, όχι μια στοχευμένη, φορολογικά δηλωμένη, ετήσια επιστροφή για να κρατήσει τον κόσμο στο σπίτι του.
Αλλά η αλήθεια είναι πιο ενοχλητική: το πρόβλημα δεν είναι το μέτρο – είναι ότι το μέτρο απευθύνεται στους «αδύναμους».
Η τακτική είναι παλιά, αλλά αποτελεσματική:
Μηδένισε τα πάντα.
- Όταν το κράτος δεν κάνει τίποτα, φωνάζεις για κοινωνική αναλγησία.
- Όταν δίνει λίγα, φωνάζεις ότι «κοροϊδεύει τον λαό».
- Όταν δίνει πολλά, φωνάζεις για εκλογικό λαϊκισμό.
- Όταν δίνει στοχευμένα, φωνάζεις για στρεβλώσεις στην αγορά.
- Όταν ελέγχει μέσω TAXIS, φωνάζεις για «φακέλωμα».
Σε τελική ανάλυση, φωνάζεις. Γιατί η φωνή σε κρατάει στον δημόσιο διάλογο – όχι η συνέπεια, ούτε οι προτάσεις.
Για την αντιπολίτευση του τίποτα, κάθε μέτρο είναι πρόβλημα.
Η επιστροφή ενοικίου αφορά μόνο όσους έχουν χαμηλό εισόδημα. Δεν είναι για τον ιδιοκτήτη Airbnb στο Παγκράτι. Δεν είναι για τον golden boy της Κηφισιάς. Είναι για τον εργαζόμενο των 1.000 ευρώ που πληρώνει 550 ενοίκιο και ζει με το άγχος των λογαριασμών.
Αλλά και αυτό ενοχλεί. Γιατί οτιδήποτε περιλαμβάνει τη φράση «ενίσχυση των χαμηλών στρωμάτων» μοιάζει, για κάποιους, με ιδεολογική προσβολή. Και μάλιστα προσωπική.
Η υποκρισία περισσεύει
Ποιος ανεβάζει τα ενοίκια στην Ελλάδα; Η τουριστικοποίηση. Η έλλειψη διαθέσιμης κατοικίας. Το πάγωμα της οικοδομής. Οι βραχυχρόνιες μισθώσεις. Και μια δεκαετία χωρίς στεγαστική πολιτική.
Αλλά δεν πειράζει – ας κατηγορήσουμε τη φοιτήτρια που πήρε 400 ευρώ πίσω για το δωμάτιό της στη Θεσσαλονίκη.
Ας τρομάξουμε με την ιδέα ότι ένας πατέρας με δύο παιδιά θα πάρει 900 ευρώ επιστροφή σε έναν χρόνο.
Ας κάνουμε πως δεν βλέπουμε ότι το μέτρο περνάει από δηλωμένα ενοίκια, δεν μπαίνει στην τσέπη των ιδιοκτητών, δεν αλλάζει καν τη διαπραγμάτευση.
Γιατί είναι πιο εύκολο να μηδενίσεις ένα μέτρο, παρά να πεις τι θα έκανες εσύ.
Τελικά, τι θέλει αυτή η αντιπολίτευση;
Αν τους ρωτήσεις, δεν ξέρουν.
Ή μάλλον ξέρουν: να μη γίνει τίποτα.
Να μένει η κοινωνία ακάλυπτη, ώστε να φωνάζουν για αδικία.
Να μη βοηθάς κανέναν, ώστε να κατηγορείς τους άλλους ότι δεν βοηθάνε αρκετά.
Και όταν κάποιος τολμήσει να κάνει το ελάχιστο – να το παρουσιάζεις ως καταστροφή.
Αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι επικοινωνιακή τεμπελιά με ιδεολογική φλυαρία. Και είναι τοξική.
Γιατί στο τέλος της ημέρας, δεν στοχεύει την κυβέρνηση. Στοχεύει τους ανθρώπους που χρειάζονται στήριξη.
